Γιατί εκκλησιάζομαι;

γιατί η Εκκλησία είναι τόπος προσευχής, εκεί όπου αισθανόμαστε πιο κοντά στο Θεό, εκεί που καταφεύγουμε σε κάποια δύσκολη στιγμή για να καταθέσουμε την ελπίδα μας, να ανάψουμε ένα κερί, να αφήσουμε την καρδιά μας να μιλήσει, να αφήσουμε ένα δάκρυ να κυλήσει.

γιατί  το θέλουμε και το νιώθουμε, όταν περνάμε έξω από μια εκκλησία, να μπούμε και να προσκυνήσουμε, οποιαδήποτε ώρα, ήσυχα και ταπεινά, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των “καθώς πρέπει”.

γιατί γνωρίζουμε ότι υπάρχει Θεός και μας ακούει, σε κάθε θλίψη και σε κάθε χαρά, σε κάθε αίτημα της καρδιάς μας, γιατί ο Θεός βρίσκεται παντού και πάντα, είναι η υπέρτατη Αγάπη που θυσιάζεται για μάς!

γιατί μέσα στην Εκκλησία τελούνται τα Μυστήρια, τα μεγάλα δηλαδή θαύματα της πίστης, που ενώνουν τον άνθρωπο με το Θεό, που μας μεταφέρουν σε μια άλλη διάσταση, όπου πέρα από το χώρο, το χρόνο και την ύλη υπάρχει ο Θεός, η ψυχή και η αιωνιότητα.

γιατί μόνο στην Εκκλησία μπορούμε να ζήσουμε το θαύμα της Συγγνώμης, την πνευματική αναγέννηση που δίνει φτερά στην ψυχή και γεμίζει την καθημερινότητα με νέες, αισιόδοξες προοπτικές.

γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι Εκκλησία σημαίνει κοινωνία πιστών, δεν είμαι μόνος μου απέναντι στο Θεό, αλλά ενωμένος με όλους, σε ένα σώμα με κεφαλή το Χριστό, συμμετέχω στο μεγάλο πανηγύρι της Βασιλείας του Θεού!

γιατί εκκλησιασμός είναι η συμμετοχή όλων στο κοινό Ποτήριο, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, τη μέγιστη δωρεά του Θεού προς εμάς τους ταπεινούς και αμαρτωλούς, “εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον”.

γιατί εκκλησιασμός σημαίνει όχι μόνο να βλέπω τους φίλους μου, αλλά και να τους αυξάνω, σε μια σχέση που χτίζεται σε υγιείς και αληθινές βάσεις, χωρίς την κακομοιριά της υποκρισίας και της επιφυλακτικότητας.

γιατί εκκλησιασμός ίσον χαρά, και η χαρά δεν μπορεί να σταθεί από μόνη της, αλλά έχει την ανάγκη να κοινοποιείται και να εξαπλώνεται, για να αποτελέσει ουσιαστικό βίωμα του ανθρώπου.

γιατί τελικά Εκκλησία σημαίνει για μένα χαρά εσωτερική, αληθινή και αστείρευτη -μήπως τί άλλο ζητά ο άνθρωπος στη ζωή του; λίγη χαρά, λίγη ευτυχία.

(το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “βήματα” της Ι. Μ. Κερκύρας)