Μαύρη μπογιά σε λευκό φόντο. Άγνωστο χέρι σε νυχτερινή έξοδο χάλασε την μονοτονία του τοίχου. Άσπρο και μαύρο σε πλήρη αντίθεση. Όπως η ζωή, η νύχτα και η μέρα, οι σκέψεις του άγνωστου που έγραψε στον τοίχο, αντιπροσωπεύοντας μια ολόκληρη κοινωνία.
Η σκέψη μου πηγαίνει στο γιατί, στο νόημα της επιγραφής. Ταλαντεύεται ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, τους δύο τρόπους που μπορεί κανείς να την διαβάσει. Πόσοι άραγε μπορούν να δουν την αλήθεια, μέσα σ΄ ετούτα τα γράμματα;
Είναι οδυνηρή η προοπτική του τέλους. Αργά ή γρήγορα όλα τελειώνουν. Αυτό που μένει και μετράει είναι η ωφέλεια από την καλή αξιοποίηση του παρελθόντος. Η προοπτική της τελευταίας ημέρας, ότι δεν θα υπάρξει αύριο, κάνει τα πράγματα ακόμα πιο σοβαρά. Σήμερα όλα τελειώνουν. Άλλη ευκαιρία δεν υπάρχει. Ο χρόνος μου τελειώνει. Άρα, πρέπει να εκμεταλλευτώ στο έπακρο το τώρα, το σήμερα.
Εδώ προβάλλουν δυο επιλογές, ανάλογα με το πώς βλέπω την ζωή, με τι θεωρώ σωστό να δαπανήσω τον ελάχιστο χρόνο που μου απομένει. Ζωή για πολλούς σημαίνει καλοπέραση, διασκέδαση, καταναλωτισμό, όμορφα ρούχα, πολύτιμα κοσμήματα, καλό φαγητό. Ζωή σημαίνει πολλές φορές γι αυτούς ανευθυνότητα, ανεμελιά, απώθηση των δεσμεύσεων, ακόμη και των συναισθηματικών που οδηγούν στην δημιουργία οικογένειας. «Θέλω πρώτα να ζήσω τη ζωή μου» δηλώνουν, και θέτουν σε δεύτερη μοίρα την εύρεση επαγγέλματος, την καλλιέργεια της υπευθυνότητας, την ανάληψη πρωτοβουλιών, την καταξίωση της προσωπικότητάς τους.
Από την άλλη μεριά, είναι αυτοί που προσπαθούν ν’ ακολουθήσουν το λόγο του Χριστού: «μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης… αλλά θησαυρούς εν ουρανώ… όπου γαρ εστίν ο θησαυρός ημών, εκεί έσται και η καρδία ημών.» (Ματθ. 6, 19-21). Γι αυτούς ζωή σημαίνει πλησίασμα προς τον Θεό, καλλιέργεια των αρετών, αύξηση της αγάπης προς τον πλησίον, έργα αγάπης και φιλαδελφείας. Ζωή ονόμασε ο Αδάμ την Εύα μετά την έξοδο από τον Παράδεισο, γιατί είναι αυτή που έφερε τους απογόνους του στον κόσμο. Ζωή λοιπόν σημαίνει δημιουργία και κατά συνέπεια τότε μόνο ζω, όταν δημιουργώ.
Ποια λοιπόν «ζωή» να διαλέξω; Πως θα επιλέξω να «ζήσω»; Αν διαλέξω τον πρώτο τρόπο, των πολλών, φοβάμαι πως δεν θα ζήσω πραγματικά, αφού θα καταναλώσω τον χρόνο μου σε ευχάριστες ασχολίες, που στερούνται όμως το στοιχείο της δημιουργίας, αφού αποτελούν πραγματοποίηση των εγωιστικών μου επιθυμιών. Αν διαλέξω τον δεύτερο δρόμο, ξέρω ότι η πορεία μου θα είναι δημιουργική και θα με κατευθύνει στην αληθινή Ζωή, όμως θα είμαι με τους λίγους κι αυτό πολλές φορές δεν αντέχεται…
Άσπρο και μαύρο. Όπως ο τοίχος και τα γράμματα. Αναρωτιέμαι ποια απόφαση να πήρε τελικά ο άγνωστος που αποτύπωσε αυτή τη φράση στον τοίχο. Ελπίζω τη σωστή. Όπως ο καθένας, που προσπαθεί για το καλύτερο, όσο κι αν πονά στην πορεία. Όπως κι Εσύ!
(2002)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου