Τα πρόσκαιρα και τα αιώνια [Κυριακή Ε΄ Λουκά] (3.11.2019)

Η σημερινή περικοπή του ιερού Ευαγγελίου1, αδελφοί χριστιανοί, είναι η γνωστή στους περισσότερους παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου. Ο μεν πλούσιος φορούσε πολυτελή ρούχα και κάθε μέρα ευφραίνονταν λαμπρά‧ ο δε Λάζαρος, πληγωμένος και παραπεταμένος κοντά την θύρα του πλουσίου, προσπαθούσε να ξεγελάσει την πείνα του με τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πρώτου, ενώ τα σκυλιά έρχονταν και του έγλειφαν τις πληγές. Σαν άφησαν και οι δυο τούτον τον μάταιο κόσμο, ο μεν Λάζαρος οδηγήθηκε από τους αγγέλους στην αγκαλιά του Αβραάμ, ενώ ο πλούσιος βρέθηκε στον άδη. Μέσα στα βάσανά του βλέπει από μακριά τον Αβραάμ και τόν παρακαλεί να τον λυπηθεί στείλει τον Λάζαρο να βουτήξει το δάχτυλό του στο νερό και να τοὺ δροσίσει την γλώσσα, μέσα στην φλόγα που τον βασάνιζε. -Παιδί μου, απαντά ο Αβραάμ, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες όλα τα αγαθά, ενώ ο Λάζαρος τις κακουχίες‧ τώρα εκείνος αναπαύεται κι εσύ ταλαιπωρείσαι. Και πάνω απ’ όλα, μάς χωρίζει μεγάλο χάσμα, ώστε να μη μπορούν οι απ` εδώ που θέλουν να έλθουν σ` εσάς, μήτε οι απ` εκεί προς εμάς. Τότε τόν παρακαλεί και πάλι να στείλει πίσω τον Λάζαρο, για να πει στα πέντε του αδέλφια τί του συμβαίνει, ώστε να μετανοήσουν. -Έχουν τον νόμο και τους προφήτες, απαντά ο Αβραάμ και στην επιμονή του πλούσιου προσθέτει ότι εάν δεν ακούν τον νόμο και τους προφήτες, δεν πρόκειται να πεισθούν ακόμα κι αν κανείς αναστηθεί από τους νεκρούς.

Η πίστη και το θαύμα [Κυριακή Ζ΄ Λουκά] (27.10.2019)

Με την περικοπή του κατά Λουκάν Ευαγγελίου που αναγνώσαμε κατά την σημερινή Θεία Λειτουργία, αδελφοί χριστιανοί, η αγία μας Εκκλησία μάς υπογραμμίζει την σημασία της πίστεως για την ζωή μας. Πλησίασε τον Ιησού κάποιος αρχηγός της συναγωγής, που τον έλεγαν Ιάειρο, και τον παρακάλεσε να θεραπεύσει την ετοιμοθάνατη κόρη του. Καθώς πήγαιναν προς το σπίτι, κόσμος πολύς συνωστίζονταν γύρω από τον Χριστό, ανάμεσά τους και μια γυναίκα που επί δώδεκα χρόνια αιμορραγούσε και δεν κατάφερε να βρει την γιατρειά της, παρόλο που είχε ξοδέψει στους γιατρούς όλη την περιουσία της. Πλησίασε από πίσω και άγγιξε την άκρη από το ρούχο του Ιησού και μονομιάς σταμάτησε η αιμορραγία. Τότε ο Χριστός κοντοστάθηκε και ρωτούσε ποιός τον άγγιξε. -Κυριε, τού λέει ο Πέτρος, το πλήθος σε συνθλίβει και ρωτάς ποιός σε άγγιξε; -Κάποιος με άγγιξε, απαντά ο Χριστός, γιατί αισθάνθηκα δύναμη να βγαίνει από μένα. Τότε η γυναίκα φανερώθηκε και τρέμοντας διηγήθηκε ενώπιον πάντων όλη την ιστορία. -Αναθάρρησε, κόρη, τής λέει τότε ο Χριστός, η πίστη σου σε έσωσε, να πορεύεσαι με ειρήνη. Στο μεταξύ ήλθε ένας υπηρέτης του Ιάειρου και τού ανακοίνωσε ότι η θυγατέρα του είχε ήδη πεθάνει. -Μή φοβάσαι, τού λέει ο Χριστός, μόνο να έχεις πίστη και θα σωθεί. Σαν έφτασαν, παίρνει μέσα ο Ιησούς τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και τους γονείς του κοριτσιού. Όλοι έκλαιγαν και θρηνούσαν. -Μην κλαίτε, τους λέει, δεν πέθανε αλλά κοιμάται. Εκείνοι γέλασαν, γιατί ήξεραν ότι πέθανε. Τότε ο Χριστός τούς έβγαλε όλους έξω, έπιασε το χέρι του κοριτσιού και της είπε: -Παιδάκι μου, σήκω. Τότε επέστρεψε η ψυχή της κοπέλας κι αμέσως αναστήθηκε, στους δε γονείς που έμειναν έκθαμβοι παρτήγγειλε να μην πουν τίποτα σε κανέναν.

Το καλό και το κακό [Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά] (20.10.2019)

Με αφορμή το θαύμα της ανάστασης του γιου της χήρας στη Ναΐν, αδελφοί χριστιανοί, είδαμε ότι ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής και ο συνδημιουργός του σύμπαντος. Το θαύμα της σημερινής περικοπής του Ευαγγελίου μάς δίνει την απόδειξη πως δεν υπάρχει τιποτα που να μπορεί να αντισταθεί στο θέλημα του Θεού, ούτε αυτές οι δυνάμεις του κακού. Καθώς πλησίαζε ο Χριστός με τους μαθητές του στην χώρα των Γεργεσηνών, συνάντησαν έναν δαιμονισμένο που περιφέρονταν γυμνός έξω από την πόλη και για κατοικία του είχε τα μνήματα. Πολλά χρόνια ταλαιπωρούνταν και συχνά τον έδεναν ακόμα και με αλυσίδες για να μην κάνει κακό στον εαυτό του και στους άλλους, τις οποίες έσπαζε και έτρεχε στις ερημιές. Μόλις είδε τον Χριστό άρχισε να φωνάζει: -Τί υπάρχει ανάμεσά μας, Ιησού, υιέ του Θεού του υψίστου; σε παρακαλώ, μη με βασανίσεις. Αυτό το τελευταίο το είπε γιατί ήδη ο Κύριος είχε διατάξει το δαιμόνιο να εξέλθει. -Πώς σε λένε; ρώτησε ο Χριστός. -Λεγεώνα, αποκρίθηκε, γιατί πολλά δαιμόνια είχαν εισέλθει σε αυτόν, και παρακαλούσε τον Κύριο να μην τα στείλει στην άβυσσο αλλά να επιτρέψει να εισέλθουν σε ένα κοπάδι χοίρων που έβοσκε εκεί κοντά. Έτσι κι έγινε, και τα δαιμόνια κατέλαβαν τα άτυχα ζωντανά, τα οποία αφηνιασμένα κατακρημνίστηκαν στην λίμνη και πνίγηκαν, ενώ οι βοσκοί έτρεξαν στην πόλη και στους αγρούς να διαδώσουν το γεγονός. Βγήκε ο κόσμος και βλέπει τον πρώην δαιμονισμένο, σωφρονούντα και ιματισμένο, να κάθεται κοντά στα πόδια του Ιησού, και φοβήθηκαν τόσο πολύ, που ζήτησαν από τον Χριστό να φύγει. Μπήκε, λοιπόν ο Ιησούς στο πλοίο για να αναχωρήσει και ο πρώην δαιμονισμένος παρακαλούσε να πάει μαζί του. Ο Κύριος όμως τον προέτρεψε να επιστρέψει στο σπίτι του και να διηγείται το θαύμα που έκανε ο Θεός σε αυτόν, όπως και έκανε.

Ο λόγος του Θεού και η αγαθή γη [Κυριακή Δ΄ Λουκά] (13.10.2019)

Κατά την σημερινή Θεία Λειτουργία, αδελφοί χριστιανοί, ακούσαμε τον Κύριό μας να μάς διηγείται την παραβολή του σπορέως1, ο οποίος βγήκε να σπείρει τον σπόρο του. Καθώς έσπερνε, κάποιος από τον σπόρο έπεσε στον δρόμο, καταπατήθηκε και φαγώθηκε από τα πουλιά. Άλλος έπεσε στην πέτρα και αφού φύτρωσε ξεράθηκε, επειδή δεν είχε δύναμη. Άλλος πάλι έπεσε μέσα στα αγκάθια, τα οποία φύτρωσαν μαζί του και τον έπνιξαν. Κι άλλος έπεσε στην αγαθή γη, φύτρωσε και έφερε εκατονταπλάσιο καρπό. Σαν τέλειωσε την παραβολή είπε ο Χριστός: «Όποιος έχει αφτιά για να ακούει, ας ακούσει». Απόρησαν οι μαθητές και τον ρώτησαν τί σημαίνει τούτη η παρομοίωση. «Σε σάς δόθηκε να γνωρίζετε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού» αποκρίθηκε, «ενώ στους υπόλοιπους φανερώνονται με παραβολές, ώστε ενώ βλέπουν να μην βλέπουν και ενώ ακούν να μην καταλαβαίνουν. Η δε παραβολή τούτο σημαίνει: ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού κι εκείνοι στον δρόμο είναι όσοι ακούν τον λόγο του Θεού και ύστερα έρχεται ο διάβολος και παίρνει τον λόγο αυτό, ώστε να μην πιστέψουν και να μην σωθούν. Οι δε στην πέτρα, είναι εκείνοι που ακούν με χαρά τον λόγο αλλά δεν έχουν ρίζα κι έτσι πρόσκαιρα πιστεύουν και σε καιρό πειρασμού τα παρατάνε. Κι αυτος που έπεσε στα αγκάθια είναι όσοι ακούν αλλά καθώς πορεύονται συμπνίγονται από τις μέριμνες και από τον πλούτο και από τις ηδονές του βίου και δεν καρποφορούν. Τέλος, η καλή γη είναι όσοι έχουν καλή και αγαθή καρδιά και αφού ακούσουν τον λόγο του Θεού τον τηρούν και καρποφορούν με υπομονή. Όποιος έχει αφτιά για να ακούει, ας ακούσει».

Η πηγή της ζωής [Κυριακή Γ΄ Λουκά] (6.10.2019)

Την περασμένη Κυριακή, αδελφοί χριστιανοί, μάς δίδαξε ο Κύριός μας την αγάπη προς τους αδελφούς μας και τον τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να την ασκούμε· σήμερα μάς δίνει με το παράδειγμά του τις αποδείξεις της άκρας φιλανθρωπίας του και της παντοδυναμίας του. Πορεύονταν, μάς λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς1 προς την πόλη Ναΐν, και τον ακολουθούσαν οι μαθητές του και πλήθος κόσμου. Καθώς έφτασαν στην πύλη της πόλεως, συνάντησαν μια νεκρική πομπή, κόσμο πολύ και μια χήρα μάνα που θρηνούσε το μονάκριβο φιο της. Όταν την είδε ο Κύριος, την σπλαχνίστηκε και τής είπε· -Μήν κλαις. Κι αφού πλησίασε, άγγιξε την σορό και είπε· -Νεαρέ, σ' εσένα μιλώ, σήκω πάνω! Εκείνος τότε αναστήθηκε και ανακάθισε κι ο Χριστός τον παρέδωσε στην μητέρα του. Μεγάλο δέος κατέλαβε τότε τους παρισταμένους, οι οποίοι δόξαζαν τον Θεό λέγοντας ότι μεγάλος προφήτης φανερώθηκε ανάμεσά μας και ότι ο Θεός επισκέφθηκε τον λαό του.