Την περασμένη Κυριακή, αδελφοί χριστιανοί, μάς δίδαξε ο Κύριός μας την αγάπη προς τους αδελφούς μας και τον τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να την ασκούμε· σήμερα μάς δίνει με το παράδειγμά του τις αποδείξεις της άκρας φιλανθρωπίας του και της παντοδυναμίας του. Πορεύονταν, μάς λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς1 προς την πόλη Ναΐν, και τον ακολουθούσαν οι μαθητές του και πλήθος κόσμου. Καθώς έφτασαν στην πύλη της πόλεως, συνάντησαν μια νεκρική πομπή, κόσμο πολύ και μια χήρα μάνα που θρηνούσε το μονάκριβο φιο της. Όταν την είδε ο Κύριος, την σπλαχνίστηκε και τής είπε· -Μήν κλαις. Κι αφού πλησίασε, άγγιξε την σορό και είπε· -Νεαρέ, σ' εσένα μιλώ, σήκω πάνω! Εκείνος τότε αναστήθηκε και ανακάθισε κι ο Χριστός τον παρέδωσε στην μητέρα του. Μεγάλο δέος κατέλαβε τότε τους παρισταμένους, οι οποίοι δόξαζαν τον Θεό λέγοντας ότι μεγάλος προφήτης φανερώθηκε ανάμεσά μας και ότι ο Θεός επισκέφθηκε τον λαό του.
Το θαύμα τούτο δεν είναι το πρώτο που έκανε ο Χριστός, όμως το προβάλλει πρώτο η αγία μας Εκκλησία για να μάς δείξει το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού. Είναι η μόνη φορά που κάνει θαύμα χωρίς κανείς να τού το ζητήσει, ίσως γιατί στα μάτια της μητέρας που θρηνούσε τον μοναχογιό της είχε χαθεί κάθε ελπίδα. Την σπλαχνίστηκε, μάς λέει ο ευαγγελιστής, που σημαίνει ότι όχι μόνο την λυπήθηκε αλλά συμμερίστηκε τον πόνο της, ως κοινός πατέρας όλων των ανθρώπων. Έρχεται λοιπόν και με μια κίνηση και με μια κουβέντα φυγαδεύει τον θάνατο, ζωοποιεί τον ήδη νεκρό και μετατρέπει τον θρήνο σε χαρά και το μοιρολόγι σε δοξολογία. Γιατί ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής και ο αρχηγός της σωτηρίας μας.
Ποιός, άραγε, έχει την δύναμη να ανασταίνει νεκρούς; Ούτε άνθρωπος δύναται, ούτε άγγελος παρά μόνος ο Θεός. Με ένα του λόγο δημιούργησε τα σύμπαντα και με ένα του πρόσταγμα βλάστησε η γη και γέμισε με κάθε είδους ζωή. Κι αφού έπλασε από τη γη σώμα ανθρώπινο, φύσηξε στο πρόσωπό του πνοή ζωής, ψυχή άυλη και αθάνατη. Ώστε ο άνθρωπος είναι το αμάλγαμα της υλικής και της άυλης κτίσης, και οφείλει την ύπαρξή του στον Θεό‧ αυτό πιστεύουμε ως χριστιανοί. Κι αν η παρακοή των πρωτόπλαστων διέρρηξε την κοινωνία του πλάσματος με τον πλάστη, με συνεπακόλουθο την φθορά και τον θάνατο, ο φιλάνθρωπος Θεός δεν άφησε τον άνθρωπο να χαθεί. Έστειλε τον μονογενή Υιό του, που έγινε άνθρωπος για να μάς χαρίσει την προοπτική της συγγνώμης και της αιωνίου ζωής.
Φανερώνει λοιπόν με το θαύμα αυτό ο Χριστός την θεότητά του, την φιλανθρωπία του και την παντοδυναμία του. Δεν είναι ένας απλός άνθρωπος, αφού με μια του λέξη ανασταήθηκε ο νεκρός νέος. Μάλιστα, με το θαύμα αυτό αποδεικνύει την αλήθεια όσων μάς είπε, ότι «Το πνεύμα του Κυρίου είναι επάνω μου, με το οποίο με έχρισε, για να φέρω την καλή αγγελία στους φτωχούς, με απέστειλε να θεραπεύσω όσους έχουν πονεμένη καρδιά»2 και τα λοιπά. Τούτα τα λόγια μάς αφορούν όλους, αφού δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στη γη που να μην έχει νιώσει θλίψη και στεναχώρια, είτε εξαιτίας των περιστάσεων της ζωής είτε λόγω της συχνής έχθρας μεταξύ των ανθρώπων.
Όσο κι αν προσπαθούμε ως άνθρωποι, όσα μέσα κι αν μάς παρέχουν τα επιτεύγματα της επιστήμης, δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την αδικία, την έχθρα, τον πόλεμο, ούτε να αποφύγουμε την κοινή μας μοίρα ως θνητών. Κι αν μέχρι σήμερα ο κόσμος μας δεν φαίνεται να έγινε καλύτερος, παρ` όλο που ήλθε ανάμεσά μας ο Χριστός, αυτό οφείλεται στην απροθυμία να τον ακολουθήσουμε. Γιατί ο Χριστός ήλθε στον κόσμο να κηρύξει την μετάνοια και την συγγνώμη κι εμείς παραμένουμε προσκολλημμένοι στην παράνοια των επιθυμιών μας και στην εκδίκηση που απαιτεί ο θιγμένος μας εγωισμός.
Ας ανοίξουμε, αδελφοί χριστιανοί, τα μάτια της ψυχής μας, ας παραδεχτούμε ότι δεν αρχίζουν όλα και δεν τελειώνουν στο πρόσωπό μας κι ας αναγνωρισουμε στο πρόσωπο του Χριστού τον πανάγαθο Θεό και δημιουργό μας, την πηγή της ζωής, τον χορηγό της αναστάσεως, της αληθινής ειρήνης και της αδιάπτωτης χαράς. Ας δοξολογήσουμε τον Θεό, μαζί με τον λαό της σημερινής περικοπής, γιατί ο Θεός επισκέφθηκε τον λαό του. Ας τον ευγνωμονούμε καθημερινά για όσες ευεργεσίες μάς προσφέρει απλόχερα, φανερές και λανθάνουσες της προσοχής μας. Κι ας βάλουμε στόχο μας καθημερινό να καλλιεργούμε στην καρδιά μας την αγάπη προς όλους τους ανθρώπους. Αμήν.
Το θαύμα τούτο δεν είναι το πρώτο που έκανε ο Χριστός, όμως το προβάλλει πρώτο η αγία μας Εκκλησία για να μάς δείξει το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού. Είναι η μόνη φορά που κάνει θαύμα χωρίς κανείς να τού το ζητήσει, ίσως γιατί στα μάτια της μητέρας που θρηνούσε τον μοναχογιό της είχε χαθεί κάθε ελπίδα. Την σπλαχνίστηκε, μάς λέει ο ευαγγελιστής, που σημαίνει ότι όχι μόνο την λυπήθηκε αλλά συμμερίστηκε τον πόνο της, ως κοινός πατέρας όλων των ανθρώπων. Έρχεται λοιπόν και με μια κίνηση και με μια κουβέντα φυγαδεύει τον θάνατο, ζωοποιεί τον ήδη νεκρό και μετατρέπει τον θρήνο σε χαρά και το μοιρολόγι σε δοξολογία. Γιατί ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής και ο αρχηγός της σωτηρίας μας.
Ποιός, άραγε, έχει την δύναμη να ανασταίνει νεκρούς; Ούτε άνθρωπος δύναται, ούτε άγγελος παρά μόνος ο Θεός. Με ένα του λόγο δημιούργησε τα σύμπαντα και με ένα του πρόσταγμα βλάστησε η γη και γέμισε με κάθε είδους ζωή. Κι αφού έπλασε από τη γη σώμα ανθρώπινο, φύσηξε στο πρόσωπό του πνοή ζωής, ψυχή άυλη και αθάνατη. Ώστε ο άνθρωπος είναι το αμάλγαμα της υλικής και της άυλης κτίσης, και οφείλει την ύπαρξή του στον Θεό‧ αυτό πιστεύουμε ως χριστιανοί. Κι αν η παρακοή των πρωτόπλαστων διέρρηξε την κοινωνία του πλάσματος με τον πλάστη, με συνεπακόλουθο την φθορά και τον θάνατο, ο φιλάνθρωπος Θεός δεν άφησε τον άνθρωπο να χαθεί. Έστειλε τον μονογενή Υιό του, που έγινε άνθρωπος για να μάς χαρίσει την προοπτική της συγγνώμης και της αιωνίου ζωής.
Φανερώνει λοιπόν με το θαύμα αυτό ο Χριστός την θεότητά του, την φιλανθρωπία του και την παντοδυναμία του. Δεν είναι ένας απλός άνθρωπος, αφού με μια του λέξη ανασταήθηκε ο νεκρός νέος. Μάλιστα, με το θαύμα αυτό αποδεικνύει την αλήθεια όσων μάς είπε, ότι «Το πνεύμα του Κυρίου είναι επάνω μου, με το οποίο με έχρισε, για να φέρω την καλή αγγελία στους φτωχούς, με απέστειλε να θεραπεύσω όσους έχουν πονεμένη καρδιά»2 και τα λοιπά. Τούτα τα λόγια μάς αφορούν όλους, αφού δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στη γη που να μην έχει νιώσει θλίψη και στεναχώρια, είτε εξαιτίας των περιστάσεων της ζωής είτε λόγω της συχνής έχθρας μεταξύ των ανθρώπων.
Όσο κι αν προσπαθούμε ως άνθρωποι, όσα μέσα κι αν μάς παρέχουν τα επιτεύγματα της επιστήμης, δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την αδικία, την έχθρα, τον πόλεμο, ούτε να αποφύγουμε την κοινή μας μοίρα ως θνητών. Κι αν μέχρι σήμερα ο κόσμος μας δεν φαίνεται να έγινε καλύτερος, παρ` όλο που ήλθε ανάμεσά μας ο Χριστός, αυτό οφείλεται στην απροθυμία να τον ακολουθήσουμε. Γιατί ο Χριστός ήλθε στον κόσμο να κηρύξει την μετάνοια και την συγγνώμη κι εμείς παραμένουμε προσκολλημμένοι στην παράνοια των επιθυμιών μας και στην εκδίκηση που απαιτεί ο θιγμένος μας εγωισμός.
Ας ανοίξουμε, αδελφοί χριστιανοί, τα μάτια της ψυχής μας, ας παραδεχτούμε ότι δεν αρχίζουν όλα και δεν τελειώνουν στο πρόσωπό μας κι ας αναγνωρισουμε στο πρόσωπο του Χριστού τον πανάγαθο Θεό και δημιουργό μας, την πηγή της ζωής, τον χορηγό της αναστάσεως, της αληθινής ειρήνης και της αδιάπτωτης χαράς. Ας δοξολογήσουμε τον Θεό, μαζί με τον λαό της σημερινής περικοπής, γιατί ο Θεός επισκέφθηκε τον λαό του. Ας τον ευγνωμονούμε καθημερινά για όσες ευεργεσίες μάς προσφέρει απλόχερα, φανερές και λανθάνουσες της προσοχής μας. Κι ας βάλουμε στόχο μας καθημερινό να καλλιεργούμε στην καρδιά μας την αγάπη προς όλους τους ανθρώπους. Αμήν.
-------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου