Εορτάζει και πανηγυρίζει η τοπική μας Εκκλησία σήμερα τον Προστάτη και Πολιούχο της Άγιο Σπυρίδωνα, και λιτανεύει το σεπτό του σκήνωμα σε ανάμνηση του θαύματος του 1673, όταν ο Άγιος έσωσε το νησί της Κέρκυρας από την επιδημία της πανώλης, και τον ευχαριστεί για τις αέναες ευεργεσίες του προς τους κατοίκους του και προς τον κόσμο ολόκληρο. Για το πότε ακριβώς άρχισε η επιδημία και πόσο κράτησε, δεν γνωρίζουμε πολλά. Ωστόσο, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, σταμάτησε απότομα τις τελευταίες ημέρες του Οκτωβρίου του 1673. Επί τρεις νύκτες οι κάτοικοι έβλεπαν επάνω από τον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος τη μορφή του Θαυματουργού Αγίου και Προστάτη τους με το σταυρό στο χέρι να καταδιώκει το θανατικό. Από την ίδια χρονιά καθιερώθηκε η Λιτανεία του σκηνώματος του Αγίου κατά την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου (Πρωτοκύριακο).Για το λαό της Κέρκυρας, που η παρουσία του Αγίου είναι έντονη τόσο με το άφθαρτο σκήνωμά του όσο και με τις αδιάλειπτες ευεργεσίες του και θαυματουργικές του επεμβάσεις, δεν τίθεται καν το ερώτημα αν οι Άγιοι όντως βοηθούν τους πιστούς στην πνευματική τους ζωή αλλά και στην καθημερινότητά τους. Αυτά είναι διλήμματα και ερωτήματα που τέθηκαν στη σχολαστική και πολύ περισσότερο στην προτεσταντική Δύση, σε σημείο μάλιστα όχι απλά να αμφισβητείται η μεσιτεία των Αγίων και τα θαύματά τους, αλλά και να απορρίπτεται η τιμή και η προσκύνηση των Αγίων και των σεπτών τους λειψάνων.
Για τον Ορθόδοξο κόσμο, που έχει την ευλογία να ζει την παρουσία των Αγίων, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και δεν χρειάζονται αποδείξεις. Αλλά και αν αναζητούσαμε αποδείξεις για την τιμή και τη δόξα που τους προσφέρει ο Θεός, ποιά μεγαλύτερη απόδειξη θα μπορούσε να υπάρξει, από τα άφθαρτα λείψανά τους; πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί τούτη η αντινομία της φύσης, ενάντια στη φθορά του χρόνου και τη σήψη; τί άλλο είναι η άρρητη ευωδία που εκπέμπουν χωρίς καμία εξωτερική παρέμβαση τα ιερά τους λείψανα, αν δεν είναι θαύμα; και πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί η έλξη και η συμπάθεια που νιώθουμε όταν ασπαζόμαστε τα ιερά λείψανα των Αγίων, πέρα από την ευλογία του Θεού που τα χαριτώνει και τα αγιάζει;
Οι Άγιοι δεν είναι απλά κάποιοι άνθρωποι που ευαρέστησαν το Θεό στη ζωή τους και γι' αυτό ο Θεός τούς ανταποδίδει την αιώνιο ζωή. Οι Άγιοι σύμφωνα με την πίστη μας και την παράδοσή μας δεν είναι νεκροί, διότι όπως λέγει και η Αγία Γραφή “Δίκαιοι εἰς τόν αἰῶνα ζῶσιν καί ἐν Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν”1. Ζουν επομένως την αιωνιότητα, και πρεσβεύουν προς τον Κύριο για όλους εμάς που τους επικαλούμαστε και σπεύδουν να μας βοηθήσουν στις θλίψεις και τις δυσκολίες της ζωής και θαυματουργούν με τη χάρη του Θεού. Διότι είναι οι φίλοι μας, οι αδελφοί μας οι πρεσβύτεροι, που έκαναν πράξη στη ζωή τους την Αγάπη του Ευαγγελίου και την κατά Χριστόν ζωή και δεν μπορούν παρά να ενδιαφέρονται για μας, να προσεύχονται για μας στον Κύριο και να τείνουν χείρα βοηθείας σε όλους όσους τους επικαλούνται με πίστη και με κατάνυξη ψυχής.
Για όλους αυτούς τους λόγους και τιμούμε τους Αγίους, και προσκυνούμε με σεβασμό και αγάπη αυτούς και τα σεπτά τους λείψανα και τις ιερές τους εικόνες, και τους ζωγραφίζουμε στους τοίχους των εκκλησιών μαζί με τον Χριστό, τους Αγγέλους, την Παναγία και όλους τους Αγίους, για να δείξουμε την μεγάλη αλήθεια της πίστεώς μας, που βιώνουμε καθημερινά: ότι δηλαδή η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, ότι είναι κοινωνία ζώντων, των Αγίων και των πιστών, ότι αποτελεί μια αδιάσπαστη ενότητα που τη συγκροτεί και τη συνδέει ο ίδιος ο Χριστός, ο τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Αυτή την πίστη, αυτή την βεβαιότητα, αυτή την πραγματικότητα διαδηλώνουμε κάθε φορά που λιτανεύουμε το σεπτό και άφθαρτο λείψανο του Αγίου μας, ενθυμούμενοι τα μεγάλα του θαύματα προς ολόκληρο το νησί και το λαό της Κέρκυρας. Αυτό το βίωμα και αυτή την ευχαριστία εκφράζουν καθημερινά οι πολυάριθμοι προσκυνητές του ιερού Ναού του, που έρχονται για να καταθέσουν την ευγνωμοσύνη τους στον Άγιο για τα άπειρα θαύματα που καθημερινά επιτελεί στην προσωπική τους ζωή, αλλά και τις ελπίδες και τις προσευχές τους προς το σεπτό του πρόσωπο. Αυτή την καθημερινή σχέση εκφράζουν οι ντόπιοι, μικροί και μεγάλοι, άνθρωποι που πηγαίνουν το πρωί στη δουλειά τους και μαθητές που ξεκινούν για το σχολείο, όταν αισθάνονται απαραίτητο να συμπεριλάβουν στην καθημερινή τους διαδρομή ένα προσκύνημα, μια καλημέρα στον Προστάτη και φύλακα του νησιού, στον “Άγιό μας”. Γιατί πολύ απλά η ορθόδοξη ζωή πέρα και πάνω από την περίσκεψη και τη διάνοια, είναι βίωμα και εμπειρία, είναι αλήθεια και ζωή.
__________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου