Η γιορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου στις 26 του Οκτώβρη φέρνει στη μνήμη μας όλα τα γεγονότα τα σχετικά με τη ζωή και το μαρτύριο αυτού του μεγάλου Αγίου της πατρίδας μας και της Ορθοδοξίας. Πως ήταν νέος και δυναμικός, αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού, πως μάζευε όλους τους συνομηλίκους του στην περίφημη «Καταφυγή», όπου χωρίς φόβο τους μιλούσε για το Χριστιανισμό και την σωτηρία της ψυχής, πως τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν, αλλά και μέσα από τα σίδερα του κελιού της φυλακής δεν σταμάτησε να διδάσκει τους φίλους του που έρχονταν να τον επισκεφτούν, πως ενθάρρυνε τον μικρόσωμο φίλο του Νέστορα να μονομαχήσει και να νικήσει τον γίγαντα Λυαίο και τελικά με μαρτυρικό θάνατο, κάτω από τα χτυπήματα των ακοντίων των στρατιωτών παρέδωσε την Αγία ψυχή του στα χέρια του Κυρίου και Θεού μας.Αν μελετήσει κανείς τους διαλόγους, τις προτάσεις και τις ενέργειες που έκανε ο ηγεμόνας προς τον νεαρό Δημήτριο, θα παρατηρήσει πως στόχευαν να κεντρίσουν και να διεγείρουν αυτό που με μια λέξη ο κόσμος ονομάζει φιλοδοξία: δηλαδή την υψηλή θέση στην ιεραρχία του στρατού, τις προοπτικές μιας λαμπρής καριέρας, μιας καθολικής αναγνώρισης του προσώπου του, μιας υπερύψωσης του Εγώ του, αρκεί να άφηνε κατά μέρος όλες αυτές τις «ανοησίες» για τον σταυρωμένο Θεό του, εκείνο τον φτωχό Ναζωραίο και την ανύπαρκτη «Βασιλεία» του, πράγματα που αποτελούσαν ύβρη και απειλή κατά του προσώπου του Καίσαρα και της Αυτοκρατορίας.
Και απορούσε ο Ρωμαίος στρατηγός, πώς μπορεί ένα τόσο νέο κι έξυπνο παλικάρι, να εμμένει σε τέτοιες ιδέες, να αρνείται δόξα και εξουσία κοσμική, να προτιμά την ατίμωση στα μάτια της κοινωνίας, την υγρή και σκοτεινή φυλακή, και να μην αρνείται μια τέτοια «ιδεολογία»! Μα, μπορεί κανείς να μην έχει φιλοδοξίες; αυτή ήταν η μεγάλη του απορία!
Όχι! Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει φιλοδοξίες! Και βέβαια ο Δημήτριος ήταν φιλόδοξος, όχι όμως όπως θα περίμεναν όσοι κατέχονται από το κοσμικό φρόνημα, το αποστασιοποιημένο από τον Θεό.
Διότι η Φιλοδοξία είναι μια κίνηση της ψυχής του ανθρώπου, που του την κληροδότησε ο Πλάστης και Δημιουργός του! Η Φιλο-δοξία είναι εκείνη η επιθυμία, η ανάγκη αν θέλετε της ψυχής και η τάση της να βρίσκεται δίπλα και μέσα στην Δόξα: την Δόξα του Θεού, το φως του προσώπου Του, την αγάπη που εκπέμπει αέναα, την ίδια Του την υπόσταση. Η Φιλοδοξία που έβαλε ο Θεός μέσα στον άνθρωπο στοχεύει στην αληθινή δόξα, την αιώνια και ακατάλυτη, όχι την πρόσκαιρη και κοσμική. Είναι η επιθυμία της ψυχής να βιώνει διαρκώς την αγαπητική κοινωνία του Θεού, να βρίσκεται μέσα στο οικοσύστημά της, να είναι συνδεδεμένη με τον Αίτιό της και να αντλεί την Ζωή μέσα από αυτή την σύνδεση!
Η κοσμική φιλοδοξία, δεν είναι κάποιο άλλο είδος, αλλά αποτελεί την εφθαρμένη, την αλλοιωμένη όψη της Φιλοδοξίας που μας έδωσε ο Θεός, όπως την έχει καταντήσει η αμαρτωλή φύση μας. Έχει υποστεί και αυτή την παραποίηση που δέχτηκαν και όλες οι άλλες αρετές, όπως η αγάπη που έγινε ιδιοτελής, η φιλία που κατάντησε ψεύτικη, η πραότητα που μεταβλήθηκε σε επιθετικότητα, η πίστη που έγινε εθιμοτυπία… είναι λοιπόν αποτέλεσμα της υποβάθμισης του ανθρώπινου προσώπου η φιλοδοξία του πλέον να στρέφεται στην κοσμική δόξα, στην εφήμερη αναγνώριση, στην πάση θυσία υπεροχή, ακόμα και την αθέμιτη.
Ο Άγιος Δημήτριος όμως, ως Χριστιανός και άρα ουρανοπολίτης, δεν έδωσε σημασία στην κοσμική, επίγεια, φθαρτή κι εφήμερη δόξα, δεν δελεάστηκε από τις ανόητες προτάσεις και προσφορές του ηγεμόνα, αλλά προσβλέπονας στην αληθινή κι αιώνια Δόξα, ως γνήσιος Φιλόδοξος ως τα άκρα, απέρριψε κάθε τι το πρόσκαιρο και κάλπικο, κάθε τι που θα τον απομάκρυνε από την φιλόδοξη αναζήτησή του, από την ένωση και την κοινωνία με τον Κύριο Ιησού!!
Και με τον τρόπο αυτό κέρδισε και την κοσμική δόξα! Γιατί, ποιος θυμάται πλέον, ύστερα από τόσους αιώνες, κάποιον από τους σύγχρονούς του, κάποιον από τους συστρατιώτες του ή τους διοικητές του; κάποιον έστω καλλιτέχνη της εποχής εκείνης, γλύπτη, ποιητή, φιλόσοφο; ποιος τιμάται και προσκυνείται και δοξάζεται τόσο πολύ μέχρι και σήμερα, πέρα από τον Άγιο Δημήτριο και τους υπόλοιπους Μάρτυρες; κανένας!
Η πρόταση της πίστεώς μας είναι να γίνουμε Φιλόδοξοι! Να αποκτήσουμε την αληθινή, την κατά Θεόν Φιλοδοξία, αυτή που θα μας οδηγήσει κοντά στον θρόνο του Θεού, ώστε να ατενίζουμε αιώνια την ανέσπερη Δόξα του προσώπου Του! Κι αν ποτέ βρεθούμε σε δίλημμα, ας έχουμε πυξίδα μας τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις…»
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Ψηφίδες" της Ι. Μ. Δημητριάδος, τεύχος Οκτωβρίου 1999)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου