Η ενότητα του πνεύματος

Τί ἐστιν ἑνότης πνεύματος; Καθάπερ ἐν σώματι πνεῦμά ἐστι τὸ πάντα συνέχον, καὶ ἕν τι ποιοῦν τὸ ἐν διαφόροις ὂν μέλεσιν· οὕτω δὴ καὶ ἐνταῦθα. Διὰ γὰρ τοῦτο τὸ πνεῦμα ἐδόθη, ἵνα τοὺς γένει καὶ τρόποις διαφόροις διεστηκότας ἑνώσῃ. Ὁ γὰρ γέρων καὶ ὁ νέος, ὁ πένης καὶ ὁ πλούσιος, ὁ παῖς καὶ ὁ ἔφηβος,ἡ γυνὴ καὶ ὁ ἀνὴρ, καὶ πᾶσα ψυχὴ ἕν τι γίνεται, καὶ μᾶλλον ἢ εἰ σῶμα ἓν ἦν. Ταύτης γὰρ τῆς συγγενείας πολλῷ μείζων ἐκείνη, καὶ πλείων ἡ ἀκρίβεια τῆς ἑνώσεως. Ἡ γὰρ τῆς ψυχῆς συνάφεια ἀκριβεστέρα ἐστὶν, ὅσῳ καὶ ἁπλῆ καὶ μονοειδής ἐστι. Πῶς δὲ αὕτη φυλάττεται; Ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης.

Ὅτι οὐ μόνος μοναχός εστι

Μοναχός μόνος μένων οὐ μένει μόνος,

μόνῳ μυσταγωγούμενος Θεῷ τρισυποστάτω,

μονήν ποιοῦντι μυστικήν ἔνδον ἐν τῇ καρδίᾳ.

Μετά τοῦ κόσμου κοινωνός, ἀγγελικῶς διάγει, 

ἕνεκα γοῦν τῆς εὐχῆς προκρίνων ἠσυχίαν

μετανοεῖ ὡς ἑαυτός ἁμαρτωλός ὤν μόνος,

ὄνομα δέ Ἰησοῦ μανθάνει ἀεί λέγειν 

μαστίζων τόν μισόκαλον, στενάζων ἐκ καρδίας, 

μετάνοιαν ποιούμενος ὑπέρ βροτῶν ἁπάντων.

Αστερίου Ξενοπολίτου, ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ

Αστερίου Ξενοπολίτου*, ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ

Εν Χριστώ φίλε και αδελφέ Φιλόθεε, χαίρε εν Κυρίω Αναστάντι

Μου εζήτησες, τον πάνυ ανάξιο, να σου γράψω δυο λόγια πρακτικά σχετικά με τη ζωή μας, ως χριστιανών, ζώντες αναγκαστικά μέσα στον κόσμο, και κληθέντες από τον μη εκ του κόσμου τούτου όντα να είμεθα και ημείς εκτός του κόσμου. Ότι είμαι ανάξιος το γνωρίζεις, μιας που δεν σού διαφεύγει η βιοτή μου, υποκύπτων όμως στην αγάπη σου θα επιχειρήσω να ανασύρω από τον ωκεανό της σοφίας του λόγου του Θεού και των Πατέρων της Εκκλησίας όσα και όπως δύναμαι να ενθυμηθώ, επικαλούμενος παράλληλα την εύνοιά σου διά το ασθενές και θολόν των οματιών μου.

Περί Θεολογίας

«Η πλάκα είναι ότι πάντα το μάθημα το θρησκευτικών ήταν μάθημα απλά πληροφοριακό στα σχολεία. Ήδη τα περισσότερα που διδάσκονται οι θεολόγοι στις ελληνικές σχολές απέχουν ΠΟΡΡΩ απο τη Θεολογία, η οποία όσα χαρτιά και να πάρουμε, δε διδάσκεται.
Η θεολογία είναι βίωμα και από εκεί πηγάζει μετά η έκφρασή της, κι ας χτυπιούνται οι καθηγητές της ότι είναι επιστήμη...

- Μου δίνεις την άδεια να χρησιμοποιήσω τη φράση σου αυτή;

- Γιατί; κρυφό είναι; ή δεν το ξέρουν;
Εδώ ρε παπά 15 χρονών πήγαιναν καλογέρια στο Άγιον Όρος, και γράμματα δεν ήξεραν. Και μπορεί να μη ξέρουν τί είπε ο Καβάσιλας, αλλά άμα τα πετύχαιναν, απλά λέγαν: ναι ναι ναι έτσι είναιιιι...
Ε, και όσο και να διαβάσεις δε θα θεολογήσεις αν δε σου δοθεί, απλά θα αναμασάς λόγια άλλων μέσα από τα βιώματά τους. Όχι;»


(Απόσπασμα από διάλογο με πρόσωπο που ο χριστιανικός καθωσπρεπισμός μας θα απέρριπτε άρδην. Τα μωρά όμως του κόσμου εξελέξατο, ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τους ακκίζοντας αιθεροβάμονας της μεταμοντέρνας θεολογοκουλτούρας)

Ξένος και οικειότερος πάντων

Οι ύμνοι των ακολουθιών της της Μ. Εβδομάδας αποτελούν ένα από τα πλουσιότερα κεφάλαια της όλης υμνογραφίας και μάλιστα διαπνέονται από την ευλογημένη χαρμολύπη, που θεωρεί τον Σταυρό και το Πάθος μέσα από το πρίσμα και την προοπτική της χαράς της Αναστάσεως. Ένας υπέροχος ύμνος είναι και αυτός που ορίζεται να ψάλλεται κατά την περιφορά του Επιταφίου, αν και σήμερα δεν ακούγεται σχεδόν πουθενά, με εξαίρεση κάποια μοναστήρια, μιας που η λιτάνευση του Επιταφίου συνοδεύεται από ερανισμό εκ των Εγκωμίων ή -επί το κοσμικότερον -από μπάντες και κύμβαλα αλαλάζοντα. Τί λέει λοιπόν ο ύμνος αυτός;

Αδίκως υστερούμενος

Ψαλμὸς 22

1 Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει.
2 εἰς τόπον χλόης, ἐκεῖ με κατεσκήνωσεν, ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέ με,
3 τὴν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν. ὡδήγησέ με ἐπὶ τρίβους δικαιοσύνης ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.
4 ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ· ἡ ράβδος σου καὶ ἡ βακτηρία σου, αὗταί με παρεκάλεσαν.
5 ἡτοίμασας ἐνώπιόν μου τράπεζαν, ἐξεναντίας τῶν θλιβόντων με· ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου, καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεὶ κράτιστον.
6 καὶ τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, καὶ τὸ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν.

Εμείς και ο κόσμος

Παρόλο που πολλοί από εμάς -σαν καλοί χριστιανοί - είμαστε τυπικοί στα καθήκοντά μας, τηρούμε τις εντολές του Θεού, τηρούμε τις διατεταγμένες νηστείες, εκκλησιαζόμαστε, δεν βλάπτουμε τους άλλους ανθρώπους κλπ, μας παρασέρνει συχνά το πνεύμα του κόσμου και ταυτιζόμαστε με αυτό, και νομίζουμε μάλιστα ότι πολλές από τις ιδέες ή τις πρακτικές που έχουμε υιοθετήσει είναι σωστές και χριστιανικές. Άλλο όμως το κοινωνικά αποδεκτό ως σωστό, και άλλο το χριστιανικό: σωστό π.χ. είναι να δώσεις τον κλέφτη στις Αρχές, χριστιανικό να κρύψεις από τις Αρχές τον φονιά του αδερφού σου.

Αφορμή για τα παραπάνω (και για τα επόμενα) μου έδωσε μια κυρία - παιδί της Κατοχής η ίδια όπως είπε - καθώς μοίραζα το αντίδωρο: -Πάτερ, τους 300 που μου κόψανε τη σύνταξη πρέπει να τους αγαπώ; Όταν της εξήγησα πως ο Χριστός παραγγέλλει να αγαπάμε και να ευεργετούμε τους εχθρούς μας*, απόρησε και πρόβαλλε αντιρρήσεις. Απόρησα κι εγώ με την απορία της.