Μιμητές των αποστόλων

Κυριακή ι' Εβδομάδος
Α΄ Κορ. δ΄, 9-16

Σήμερα, αδελφοί χριστιανοί, μάς παρακινεί ο απόστολος Παύλος να τόν μιμηθούμε. «Εμάς τους αποστόλους» λέει, «ο Θεός μάς ανέδειξε εσχάτους, σαν να έχουμε καταδικαστεί σε θάνατο, γιατί έχουμε γίνει θέαμα στον κόσμο και για τους ανθρώπους και για τους αγγέλους. Εμείς λογιζόμαστε ανόητοι για τον Χριστό, εσείς όμως φρόνιμοι· εμείς ασθενείς, σείς όμως ισχυροί· εσείς ένδοξοι, εμείς όμως άτιμοι. Μέχρι τώρα πεινάμε και διψάμε και είμαστε γυμνοί, μάς χαστουκίζουν, μετακινούμαστε από τόπο σε τόπο και κοπιάζουμε χειρωνακτικά στην δική μας εργασία. Ενώ μάς βρίζουν, ευλογούμε· μάς καταδιώκουν και υπομένουμε· μάς συκοφαντούν και παρακαλούμε γιʼ αυτούς. Έχουμε γίνει σαν τα αποβράσματα του κόσμου, σκουπίδια για όλους, μέχρι τώρα. Δεν τα γράφω αυτά για να σάς επιπλήξω, αλλά σάς νουθετώ σαν παιδιά μου αγαπημένα· επειδή, ακόμα κι αν έχετε χιλιάδες παιδαγωγούς εν Χριστώ, όμως δεν έχετε πολλούς πατέρες· γιατί εγώ σάς γέννησα εν Χριστώ δια του Ευαγγελίου. Σάς παρακαλώ, λοιπόν, να με μιμηθείτε».

Πολλές αντιθέσεις και άλλα τόσα διδάγματα περικλείουν τα λόγια τούτα, που αφορούν στην αντίθεση του κοσμικού φρονήματος και του αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου. Πράγματι, για τον κόσμο έχουν αξία οι τιμές, η δόξα, η σοφία, η δύναμη, ο πλούτος, οι απολαύσεις· για να τα αποκτήσουν αυτά οι άνθρωποι, πολλές φορές δεν διστάζουν να προβούν σε ενέργειες άδικες ή ανήθικες ή ακόμη και να ασκήσουν βία. Ο Χριστός, όμως, διδάσκει την ειρήνη, την ταπεινοφροσύνη, την αγάπη, την συγχώρεση, την καθαρότητα του βίου, την απλότητα, την φιλανθρωπία· πράγματα και αξίες που ο κόσμος και το κοσμικό φρόνημα περιφρονεί, θεωρεί ανούσια και τιποτένια, και μαζί με αυτά κι αυτούς που τα πρεσβεύουν. Γι αυτόν τον λόγο διώχθηκαν οι απόστολοι και σχεδόν όλοι, εκτός από τον ευαγγελιστή Ιωάννη, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν για τον Χριστό.

Ο άνθρωπος που ζει σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού γίνεται θέαμα και για τους ανθρώπους και για τους αγγέλους. Για τους ανθρώπους, επειδή είναι αξιοπερίεργο και εν πολλοίς αδιανόητο να περιφρονεί κανείς τις τιμές και τα επιγεια αγαθά, να συκοφαντείται και να λέει καλά λόγια, να καταδιώκεται και να υπομένει, να εργάζεται και να βγάζει τα προς το ζην με τίμιο τρόπο, να περπατεί στην γη και να ζει βίο επουράνιο. Αλλά και για τους αγγέλους, επειδή για να ζήσει την κατά Χριστόν ζωή, αγωνίζεται καθημερινά ενάντια στον παλαιόν άνθρωπο, σε έναν πόλεμο αόρατο με τις δυνάμεις και τις αρχές του σκότους, με τα πνεύματα της πονηρίας και τον προαιώνιο εχθρό του Θεού και του ανθρώπου.

Γι αυτό και μάς προτρέπει ο απόστολος Παύλος, όταν ακολουθούμε τον Χριστό να διατηρούμε ταπεινό το φρόνημά μας και να μην νομίζουμε ότι είμαστε σοφοί, ή δυνατοί ή ένδοξοι· πολλώ δε μάλλον να μην περιμένουμε να μάς θεωρεί ο κόσμος ως τέτοιους, απεναντίας μάλλον. Γιατί «οἵδαμεν ὅτι ὲκ τοῦ Θεοῦ ἐσμέν· καί ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» [1] και δεν πρόκειται να πάψει να σκέφτεται και να κρίνει με τα κοσμικά κριτήρια, ούτε θα σταματήσει ποτέ να αντιμάχεται τον Θεό και τους ανθρώπους που ακολουθούν το θέλημά Του. Πράγματι, αν μελετήσουμε την ιστορία, θα διαπιστώσουμε ότι μέχρι σήμερα δεν έχουν σταματήσει οι διωγμοί κατά των χριστιανών, άλλοτε με την βία και τον θάνατο και άλλοτε με διάφορα τεχνάσματα και μεθοδείες του πονηρού.

Το πιο ύπουλο ανάμεσα στα όπλα του πονηρού είναι η εκκοσμίκευση, δηλαδή η αλλοίωση του υγιούς φρονήματος των πιστών, γιατί είναι δυσδιάκριτο, αφού προφασίζεται την ευσέβεια και με ευλογοφανείς προφάσεις βαφτίζει την αμαρτία ως αρετή. Κρύβει, για παράδειγμα, την φιλαργυρία με το ένδυμα της αποταμίευσης, δήθεν «για μια ώρα ανάγκης»· δικαιολογεί την σκληροκαρδία και την μνησικακία ως «δικαιοσύνη»· και με πρόφαση την φιλοξενία, καλλιεργεί την κοιλιοδουλία και την πολυτέλεια. Ο Κύριος, όμως, μάς λέει να μην θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης, να συγχωρούμε τα πάντα, να ευεργετούμε όσους μάς αδικούν, να αγαπάμε όσους μάς εχθρεύονται, να λέμε καλά λόγια για όσους μάς συκοφαντούν και να μην μεριμνάμε τί θα φάμε ή τί θα πιούμε ή τί θα ντυθούμε αύριο.

Αλλά το κυριότερο στο οποίο μάς καλεί σήμερα, αδεφοί χριστιανοί, ο απόστολος Παύλος, είναι να τόν μιμηθούμε στο ρωμαλέο φρόνημα, στην διάθεση δηλαδή να κακοπαθήσουμε για την αγάπη του Χριστού. Εμείς πάλι, μάθαμε να ζούμε σε μια κοινωνία ανεκτική ή και αδιάφορη απέναντι στους χριστιανούς, και κάθε φορά που νιώθουμε ότι οποιαδήποτε παρέμβαση θίγει την «ευσέβειά μας» σπεύδουμε να διαμαρτυρηθούμε· κάποιοι, μάλιστα, απαιτούν η κοσμική εξουσία να περιβάλλει τις επιταγές του Ευαγγελίου με την ισχύ του νόμου. Φαίνεται λησμονούμε ότι «ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος» [2]. Γι’ αυτό και το παράδειγμα των αδελφών μας στη Συρία, που πρόσφατα δολοφονήθηκαν μέσα στο ναό κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, φαντάζει στα μάτια μας ως κάτι το ξένο και απόμακρο· το ίδιο και ο τρόπος που αντιμετώπισαν το συμβάν οι εκεί πιστοί, όταν την επόμενη μέρα, στον ίδιο χώρο, κατά την εξόδιο ακολουθία των αδελφών τους έψαλαν με ένα στόμα και μια ψυχή το «Χριστός ανέστη» και διακήρυξαν ότι δεν φοβούνται και ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν την πατρογονική τους γη.

Προκειμένου να μην χάνουμε το θάρρος μας, ο Κύριος ήδη μάς έχει προειδοποιήσει: «Αν σάς μισεί ο κόσμος, να γνωρίζετε ότι πρώτα από εσάς εμένα μίσησε. Επειδή όμως δεν ανήκετε στον κόσμο, αλλά εγώ σάς εξέλεξα από τον κόσμο, γι’ αυτό ο κόσμος σάς μισεί. Να θυμάστε τα λόγια μου· δεν υπάρχει δούλος μεγαλύτερος από τον κύριό του· εάν με κατεδίωξαν, κι εσάς θα σάς καταδιώξουν· αν τήρησαν τον λόγο μου, και τον δικό σας θα τηρήσουν» [3]. Και πάλι: «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» [4]. Αμήν.

------------------
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Α’ Ιω. ε´, 19.
[2] Γαλ. ε´, 22-23.
[3] Ιω. ιε’, 18-20
[4] Ιω. ιστ’, 33