Η σκηνή του Λόγου

Η κατάθεσις της τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου (31 Αυγούστου)
Εβρ. θ΄, 1-7

    Η αγία μας Εκκλησία εορτάζει σήμερα, αδελφοί χριστιανοί, την κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου στον ναό που είχε ανεγερθεί προς τιμήν της στην συνοικία Χαλκοπρατεία της Κωνσταντινουπόλεως. Το αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής, το οποίο ακούσαμε νωρίτερα, αναφέρεται στην Σκηνή του Μαρτυρίου, η οποία αποτελεί προτύπωση της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπως θα δούμε στην συνέχεια. Η Σκηνή του Μαρτυρίου, μάς λέει ο απόστολος Παύλος, ήταν διπλή· η πρώτη σκηνή, στην οποία ήταν τοποθετημένα η επτάφωτη λυχνία και η τράπεζα και η πρόθεση που προσέφεραν τους άρτους, ονομάζονταν «Άγια». Στη συνέχεια ήταν το καταπέτασμα και μετά από αυτό η δεύτερη σκηνή, τα «Άγια των Αγίων», όπου ήταν τοποθετημένα το χρυσό θυμιατήριο και η Κιβωτός της Διαθήκης, ολόγυρα επενδυμένη με χρυσό, μέσα στην οποία φυλάσσονταν οι πλάκες με τις Δέκα Εντολές, η ράβδος του Ααρών που είχε βλαστήσει και μία χρυσή στάμνα που περιείχε μάνα, ενώ στο πάνω μέρος την επεσκίαζαν δύο ολόχρυσα χερουβείμ. Και στην μεν πρώτη σκηνή εισέρχονταν πάντοτε οι ιερείς και επιτελούσαν την λατρεία του Θεού, ενώ στην δεύτερη εισέρχονταν μία φορά τον χρόνο μόνο ο αρχιερέας, αφού πρώτα είχε θυσιάσει κάποια ζώα, προσφέροντας το αίμα τους ως εξαγνισμό δικό του αλλά και του λαού.
    Αν στην Παλαιά Διαθήκη ο μέγιστος θησαυρός ήταν ο Νόμος και οι Προφήτες, και ο νόμος, όπως είδαμε, φυλάσσονταν στην Κιβωτό της Διαθήκης και επιστεγάζονταν από τα ομοιώματα των χερουβείμ, στην Καινή Διαθήκη την θέση τους παίρνει ο Λόγος του Θεού, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι «τό πλήρωμα τῶν προφητῶν καί τοῦ νόμου» [1], «ὁ καθήμενος ἐπὶ τῶν Χερουβίμ» [2], και «ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς» [3].  Η δέ πρώτη κιβωτός της Καινής Διαθήκης, η οποία εβάσασε τον Κύριο, δεν είναι άλλη από την Παναγία. Γι’ αυτό, στους μεν Χαιρετισμούς ψάλλουμε: «Χαῖρε, κιβωτέ χυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι», και ο υμνωδός σήμερα αναφωνεί: «Σὺ κιβωτός, τοῦ νοητοῦ ἁγιάσματος χρηματίζεις, Ἄχραντε πανύμνητε...». 
    Αλλά και τα άλλα στοιχεία της Κιβωτού της Διαθήκης αποτελούν προτυπώσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου· η Παναγία είναι η λυχνία του νοητού φωτός, είναι η στάμνα η χρυσή που έφερε μέσα της το μάνα της ζωής, είναι η μυστική ράβδος που βλάστησε τον θεάνθρωπο Χριστό. Γι αυτό και στον Ακάθιστο ύμνο ψάλλουμε: «χαῖρε λυχνία καὶ στάμνε μάνα φέρουσα, τὸ γλυκαῖνον, τὰ τῶν εὐσεβῶν αἰσθητήρια», και πάλι: «ἡ ῥάβδος ἡ μυστική, ἄνθος τὸ ἀμάραντον ἡ ἐξανθήσασα, χαῖρε Δέσποινα, δι' ἧς χαρὰς πληρούμεθα καὶ ζωὴν κληρονομοῦμεν».
    Είναι πάμπολλες οι προτυπώσεις της παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στην Παναγία, αλλά ας περιοριστούμε σε αυτές που το σημερινό ανάγνωσμα ανακαλεί στην μνήμη μας. Όλα αυτά δεν αποτελούν επιτεύγματα των δικών της δυνάμεων, αλλά είναι αποτέλεσμα της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος. «Χαῖρε, κιβωτέ χυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι»· όπως η παλαιά κιβωτός, κατασκευασμένη από ξύλο, είχε επιχρυσωθεί από τον κατάλληλο τεχνίτη, έτσι και η νέα κιβωτός, η Υπεραγία Θεοτόκος, αφού διετήρησε τον εαυτό της καθαρό από κάθε ρύπο και αφού δέχτηκε με ταπείνωση και υπακοή το θέλημα του Θεού που τής μετέφερε ο αρχάγγελος Γαβριήλ, χρυσώθηκε με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος και έχινε η πύλη που συνέδεσε τον Ουρανό με την γη, τον κτιστό και  φθαρτό άνθρωπο με τον άκτιστο και άφθαρτο και προαιώνιο Θεό.
    Αλλά κιβωτός του Χριστού και δοχείο και ναός του Αγίου Πνεύματος, γινόμαστε όλοι μας, όταν καθαρίζουμε τον έσω άνθρωπο, με το μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως, και μετέχουμε της Θείας Ευχαριστίας, και με την βιοτή μας όλη, δηλαδή με τις σκέψεις και με τα έργα μας, δεν φυγαδεύουμε την χάρη του Θεού από την ζωή μας. «Δεν γνωρίζετε», ρωτά ο απόστολος Παύλος, «ότι είστε ναός του Θεού και το Άγιο Πνεύμα κατοικεί μέσα σας;» [4]. Αλλά και ο Χριστός μάς είπε: «ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» [5]. Επομένως, ο λόγος για τον οποίο προβάλλει η αγία μας Εκκλησία σήμερα την Υπεραγία Θεοτόκο, δεν είναι άλλος παρά να μάς υπενθυμίσει τις αρετές της και τον τρόπο της ζωής της, ώστε κι εμείς να την μιμηθούμε στην πίστη, στην ταπείνωση, στην υπακοή στο θέλημα και στον λόγο του Θεού. Ο Θεός σκορπά απλόχερα τις δωρεές και την χάρη του Αγίου Πνεύματος, ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, προσφέρεται καθημερινά, είναι η τροφή και η ζωή όλου του κόσμου, είναι εδώ, μέσα μας, και μάς καλεί να Τόν υποδεχτούμε με ταπείνωση, με πίστη, με αγάπη.
    Ο κόσμος, αγαπητοί αδελφοί, αναζητά ανάπαυση, ειρήνη, ασφάλεια, δικαιοσύνη, και τα διεκδικεί με κάθε τρόπο: με διαβήματα, με κινήματα, με νόμους, με τα λόγια, πολλές φορές ακόμα και με τη βία. Όλα αυτά, όμως δεν είναι ανθρώπινα επιτεύγματα, αλλά είναι δώρα του Θεού, και δεν εκβιάζονται, αλλά προσφέρονται από τον Θεό σε όλους· όμως, αλοίμονο, δεν μπορούν ούτε όλοι να τα δουν, ούτε όλοι να τα γευτούν. Η Παναγία δεν είπε πολλά, μία μόνο φράση διασώζει το Ευαγγέλιο: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου» [6], και έγινε η κιβωτός της Καινής Διαθήκης. Την αποδοχή του θελήματος του Θεού μάς δίδαξε και ο Χριστός, όταν μάς έμαθε να λέμε στην Κυριακή Προσευχή: «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς» [7]. 
    Ας ακολουθήσουμε, λοιπόν, το παράδειγμά της Υπεραγίας Θεοτόκου, για να γευτούμε την χαρά και ευφροσύνη της Βασιλείας του Θεού μέσα μας από τον παρόντα ήδη βίο, και ας ψάλλουμε μαζί με τον υμνωδό τα εξής: «Ῥάβδος ἡ τὸ ἄνθος τῆς ζωῆς ἀναβλαστήσασα, σὺ εἶ ἡ πάντων χαρά, ἡ πολυτίμητος, Ἄχραντε, μυροθήκη ἡ τοῦ Πνεύματος, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν, τῶν ἀρωμάτων πηγή, ἐξ ἧς μύρον τῶν ἰαμάτων ἐκβλύζει ἡ θεία σορός» [8]. Αμήν.

π. Χ.Β.


------------------------
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Θ. Λειτουργία Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου. Πρβλ. Ματθ. ε´, 17: «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλὰ πληρῶσαι».
[2] Ψαλμ. 98, 1.
[3] Ιω. στ´, 51.
[4] «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;». Α' Κορ. γ´, 16.
[5] Λουκ. ιζ´, 21.
[6] Λουκ. α´, 38.
[7] Ματθ. στ´, 9-10.
[8] Κανών της εορτής, ωδή η’.