Ανέστη Χριστός, και συ μού λες πως ελπίς δεν υπάρχει·
εξέλαμψε φως, και μού δείχνεις τα σκότη·
χαράς τα πάντα επλήρωσε, και συ με ποτίζεις με λύπη·
εσκόρπισε χάριν, και συ ως κριτή τον προβάλλεις·
ληστήν υποδέχεται, κι εμένα απόβλητον λέγεις·
συγγνώμη παρέχει, και πάλι ενοχές με γεμίζεις·
στα όρη με βρήκε, και συ για πάντα χαμένο με δείχνεις·
χαρίζεται φίλοις, και συ ως οφειλέτη με θλίβεις·
έλεον επιχέει, κι εμένα κριτή του πλησίον με θέτεις·
το χρέος αφίησι, και συ την οργή προς τους φίλους κηρύττεις·
αλήθειαν δίδει, και συ φαρισαίο με κάνεις·
πίστιν αιτείται, και συ απιστίαν χαλκεύεις·
αγάπην κηρύσσει, κι εμέ σκληροκάρδιο θέλεις·
«Λάβετε, φάγετε» λέγει, και συ μακριά με κρατείς με προφάσεις·
ο νόμος παρήλθε, και συ με τον νόμο με δένεις·
Ζωή εκ του τάφου ανέστη, και συ επιμόνως τον θάνατο δείχνεις·
Θεός εξηγέρθη του τάφου, και συ την αμαρτία ανίκητη λέγεις·
τον Άδην ενέκρωσε, και συ την ψυχή μου στον άδη ωθείς.
Αρχέκακε όφι, μισάνθρωπε δαίμων και πλάνε,
καλό το παραμύθι σου, αλλά δεν έχει δράκο·
την γαρ κεφαλή σου συνέτριψε ο πατήσας τον θάνατον.
Χαίρω λοιπόν και εν πίστει βοώ προς αυτόν:
«Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος
τῇ ἐκ νεκρῶν ἐγέρσει σου͵ Χριστὲ ὁ Θεός·
διὸ οἱ τῷ πάθει σου ἐγκαυχώμενοι͵
ἀεὶ ἑορτάζοντες εὐφραινόμεθα καὶ ἀγαλλιῶντες βοῶμεν·
“Ἀνέστη ὁ Κύριος”». (Άγ. Ρωμανός ο Μελωδός)
π. Χερουβείμ Βελέτζας
Απλά και Ορθόδοξα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου