τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν
Eβρ. 9.11-14
Ἀδελφοί, Χριστὸς παραγενόμενος Ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾽ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι᾽ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ ῞Αγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. Εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ῥαντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;
Πέμπτη Κυριακή των Νηστειών σήμερα, και εορτάζουμε την μνήμη της οσίας Μαρίας της αιγυπτίας, της οποίας ο βίος χαρακτηρίζεται από ακρότητα ως προς την αμαρτία, αλλά και ως προς την μετάνοια. Παράλληλα, στην περικοπή από την προς Εβραίους επιστολή που ακούσαμε, ο απόστολος Παύλος παρουσιάζει δυο σημαντικά χαρακτηριστικά του Χριστού ως μεγάλου Αρχιερέως, δηλαδή εκείνου που πραγματοποίησε το λυτρωτικό έργο της ανθρωπότητας και το έθεσε επάνω σε μια εντελώς καινούρια βάση. Ο Χριστός, μάς λέει, έγινε Αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών· δεν ήλθε να μάς προσφέρει επίγεια αγαθά, αλλά τα επουράνια, το έλεος, την συγγνώμη, την φιλία με τον Θεό. Δεν ήλθε για να μάς παράσχει εξιλέωση, γιατί ακόμα και εάν ξεπληρώσει κάποιος τις ατιμίες που τυχόν έχει διαπράξει, αυτό δεν τον καθιστά και φίλο του Βασιλέως· αλλά ήλθε για να σχίσει το χειρόγραφο της οφειλής, για να μάς αποκαταστήσει σαν τον υιό της παραβολής, για να μάς ανυψώσει στον παράδεισο.
Ως Αρχιερεύς, λοιπόν, δεν προσέφερε θυσία το αίμα ταύρων ή τράγων ούτε εισήλθε σε κάποια χειροποίητη σκηνή, αλλά αφού προσέφερε θυσία το αίμα του, εισήλθε στην επουράνιο σκηνή της Βασιλείας του Θεού· μία και μόνη θυσία προσέφερε, και από αυτήν πήγασε - και πηγάζει - αιώνια ζωή και λύτρωση για κάθε άνθρωπο που πιστεύει σε αυτόν. Γιατί, μάς λέει ο απόστολος, εάν καθαρίζονταν από τους σωματικούς ρύπους και εξαγνίζονταν εκείνοι που ραντίζονταν με το αίμα των ζώων της θυσίας, πολύ περισσότερο το αίμα του Χριστού, ο οποίος διά του Αγίου Πνεύματος προσέφερε τον εαυτό του άμωμο στον Θεό, θα καθαρίσει την συνείδησή μας από τα νεκρά έργα ώστε να λατρεύουμε τον ζώντα Θεό.
Η σημασία της περικοπής αυτής είναι διπλή. Πρώτον, μάς προετοιμάζει κατά κάποιον τρόπο για τα γεγονότα που θα αρχίσουμε να εορτάζουμε από την επόμενη Κυριακή, δηλαδή για το Πάθος του Κυρίου μας· ναι, δεν πρόκειται για πένθος, αλλά για εορτή, διότι χωρίς το Πάθος δεν υπάρχει Ανάσταση και χωρίς Ανάσταση δεν υπάρχει ελπίδα ούτε σωτηρία ούτε ζωή. Το Πάθος του Κυρίου μας δεν ήταν μια ατυχής στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά ήταν εκούσια θυσία του θεανθρώπου Χριστού, του μεγάλου Αρχιερέως της σωτηρίας μας. Και δεύτερο, το αίμα του Κυρίου, δηλαδή η θυσία του και η συμμετοχή μας στην Θεία Ευχαριστία μάς καθαρίζει από τα νεκρά έργα, δηλαδή από την αμαρτία που νεκρώνει την ψυχή μας και από κάθε πράξη η οποία είναι νεκρή, δηλαδή δίχως πνευματικό περιεχόμενο· έτσι, καθαροί από κάθε πνευματικό ρύπο, είμαστε σε θέση να λατρεύουμε τον Θεό «εν πνεύματι και αληθεία».
Απαραίτητη βεβαίως προϋπόθεση για την ουσιαστική συμμετοχή μας στο πάθος και στην θυσία του Κυρίου μας, είναι η πίστη και η μετάνοια· για να λυτρωθούμε από τα δεσμά του θανάτου αρκεί να πιστέψουμε ότι ο Χριστός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο οποίος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και έγινε άνθρωπος και έπαθε και αναστήθηκε για την δική μας σωτηρία. Και πίστη δεν είναι κάτι το αφηρημένο, αλλά η βεβαιότητα για αυτό που δεν μπορεί να αποδειχθεί με λογικά μέσα· αυτή η βεβαιότητα μόνο ως βίωμα τελικά μπορεί να γίνει κατανοητή. Και όπου υπάρχει έστω λίγη πίστη, εκεί υπάρχει και μετάνοια.
Ας δούμε την οσία Μαρία την αιγυπτία: μία πανέμορφη και πλούσια κόρη, η οποία είχε παραδοθεί στην αμαρτία όχι από ανάγκη αλλά από διαστροφή, από πάθος ακόρεστο· κίνησε από την Αλεξάνδρεια να πάει στα Ιεροσόλυμα όχι για προσκύνημα, αλλά για δική της διασκέδαση κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Κι όμως, όταν συνειδητοποίησε την κατάσταση στην οποία βρισκότανε, με πίστη και με δάκρυα προσευχήθηκε στον Θεό. Και η πίστη γέννησε την μετάνοια σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να ζήσει σαράντα χρόνια στην έρημο με μόνο πέντε ψωμιά. Μία και μόνη φορά προσκύνησε στον ναό, μία και μόνη φορά εξομολογήθηκε, μία και μόνη φορά κοινώνησε το σώμα και το αίμα του Χριστού· αλλά και όλη της η ζωή, από την ημέρα που άφησε τα Ιεροσόλυμα για να καταφύγει στην έρημο μέχρι την ημέρα της προς Κύριον εκδημίας της, ήταν μια μέρα νηστείας και προσευχής και μετανοίας.
Ο λόγος, επομένως, για τον οποίο την προβάλλει σήμερα η Εκκλησία μας, δεν είναι άλλος παρά για να επιβεβαιώσει με ένα ακραίο παράδειγμα την αλήθεια όσων ακούσαμε στην αποστολική περικοπή, ότι δηλαδή δεν υπάρχει καμία αμαρτία την οποία δεν ξεπλένει ο Χριστός με την θυσία του και με το τίμιο αίμα του. Φοβάσαι, ψυχή μου, ότι είσαι πολύ αμαρτωλή; δες την πόρνη του Ευαγγελίου και τον Ληστή, δες την οσία Μαρία την αιγυπτία, δες τον Κύριο που τους δέχεται όλους και τους καθαρίζει και τους αποκαθιστά άμωμους, με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, ενώπιον του Θεού. Μη αναβάλλεις λοιπόν την μετάνοια, πρόσελθε ενώπιον του Κυρίου με πίστη, εν μετανοία και εξομολογήσει, γίνε μέτοχος του Πάθους του, για να απολάβεις και να απολάυσεις και την αιώνιο Ανάσταση και ζωή. Αμήν.
π. Χερουβείμ Βελέτζας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου