Μὴ ἀθετήσωμεν τὴν κλῆσιν ἡμῶν

Ελάτε λοιπόν αδελφοί, όσοι έχουμε λάβει το όνομα της πίστεως και αξιωθήκαμε να ονομαζόμαστε λαός του Χριστού, ας μη αθετήσουμε την κλήση μας μήτε να καταλερώσουμε την πίστη μας με άτοπα έργα. Δεν αρκεί μόνο να λέγεται ότι κάποιος είναι πιστός, αλλά ας κάνουμε έμπρακτα φανερή την πίστη μας. Γιατί, λέει, ένας πατέρας είχε δυο γιους και είπε στον ένα «πήγαινε, να δουλέψεις στο αμπέλι». Αυτός μεν υποσχέθηκε, όμως δεν εκπλήρωσε την υπόσχεση. Έπειτα λέει στον άλλο. Εκείνος αρνήθηκε μεν με τα λόγια, αλλά έφερε εις πέρας το έργο για το οποίο έλαβε εντολή. Και κατηγορείται βέβαια ο πρώτος, ενώ ο δεύτερος καλολογείται.

Κι εμείς λοιπόν τώρα ας θυμηθούμε την αποταγή και την σύνταξη που συνέβη κατά το Βάπτισμα. Αποκηρύξαμε τον διάβολο, και τους αγγέλους αυτού, και όλη τη λατρεία αυτού. Ας τηρήσουμε την απόταξη κι ας μη επιστρέψουμε σαν τον σκύλο στον ίδιο του τον εμετό. Έργα του διαβόλου είναι μοιχείες, πορνείες, ακαθαρσίες, φθόνοι, έριδες, φιλονικίες, υποκρισίες, κουτσομπολιά, ειρωνίες, θυμοί, μνησικακίες, κατακρίσεις, βλασφημίες, επικλήσεις «πνευμάτων», φλυαρίες. Και τα σημάδια της απιστίας είναι ασπλαγχνία, προσκόλληση, αντιπάθειες, φιληδονίες, τσιγκουνιές, καλλωπισμοί, μέθες. Και η πομπή του διαβόλου είναι οι υπερηφάνειες, κενοδοξίες, εγωισμός, έπαρση, τύφλωση, επίδειξη, καλλωπισμός του σώματος. Αφού απαρνηθούμε την κοινωνία με όλα αυτά, ας ζηλέψουμε τις αντίθετες από αυτά αρετές όπως έχουμε συνταχθεί με τον Χριστό: αγνεία, σωφροσύνη, πτωχεία, υπομονή, ειρήνη, αγάπη, συμπάθεια, ελεημοσύνη, τα προτότοκα (ενν. τις αρετές), στα οποία κατοικούν οι ευφραινόμενοι.

 Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, λόγος εις την ξηρανθείσαν συκήν, PG 96, 585

Κείμενο: 

Δεῦτε οὖν͵ ἀδελφοὶ͵ ὅσοι τὸ τῆς πίστεως ἐλά βομεν ὄνομα͵ οἱ Χριστοῦ λαὸς ὀνομάζεσθαι κατηξιωμένοι͵ μὴ ἀθετήσωμεν τὴν κλῆσιν ἡμῶν μὴ τὴν πίστιν διὰ τῶν ἀτόπων ἔργων καταρυπώσωμεν. Οὐκ ἀρκεῖ τὸ ἀκούειν πιστὸν μόνον͵ ἀλλ΄ ἔργῳ τὴν πίστιν ἡμῶν ἐπιδειξώμεθα. Δύο γὰρ υἱοὶ͵ φησὶν͵ ἦσαν ἑνὶ πατρὶ͵ καὶ εἶπεν τῷ ἑνί· Πορεύου͵ ἐργά ζου εἰς τὸν ἀμπελῶνα. Ὁ δὲ ὑπέσχετο μὲν͵ οὐκ ἐπλήρωσε δὲ τὴν ὑπόσχεσιν. Εἶτά φησι πρὸς τὸν ἕτερον. Ὁ δὲ ἀπηρνήσατο μὲν λόγῳ͵ ἔργῳ δὲ τὸ προσταχθὲν ἐξεπέρανε. Καὶ ψέγεται μὲν ὁ πρότερος͵ εὐφημεῖται δὲ ὁ δεύτερος. Καὶ ἡμεῖς τοίνυν μνησθῶμεν τῆς ἀποταγῆς͵ καὶ συνταγῆς τῆς γενομένης ἐν τῷ βαπτίσματι. Ἀπεταξάμεθα τῷ διαβόλῳ͵ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ͵ καὶ πάσῃ τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ· τηρήσωμεν τὴν ἀπόταξιν· μὴ ὡς κύων ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέψωμεν. Ἔργα τοῦ διαβόλου εἰσὶν͵ μοιχεῖαι͵ πορνεῖαι͵ ἀκαθαρσίαι͵ φθόνοι͵ ἔριδες͵ φιλονεικίαι͵ ὑποκρίσεις͵ καταλαλιαὶ͵ εἰρωνεῖαι͵ θυμοὶ͵ μνησικακίαι͵ κατακρίσεις͵ βλασφημίαι͵ ἐπαοιδίαι͵ ἐπιλαλιαί. Τὰ τῆς ἀπιστίας σημεῖα͵ ἀσπλαγχ νίαι͵ προσπάθειαι͵ ἀντιπάθειαι͵ φιληδονίαι͵ φειδωλίαι͵ κῶμαι͵ μέθαι. Καὶ ἡ τοῦ διαβόλου πομπὴ͵ ὑπερηφανίαι͵ κενοδοξίαι͵ οἴησις͵ ἔπαρσις͵ τύφος͵ ἐπίδειξις͵ καλλωπισμὸς τοῦ σώματος. Τούτων ἁπάντων ἀρνησάμενοι τὴν κοινωνίαν͵ καθὰ συνεταξάμεθα τῷ Χριστῷ͵ τὰς ἐναντίας τούτων ἀρετὰς ζηλώσωμεν· ἁγνείαν͵ σωφροσύνην͵ πτωχείαν͵ ὑπομονὴν͵ εἰρήνην͵ ἀγάπην͵ συμπάθειαν͵ ἐλεημοσύνην͵ πρωτοτόκων͵ ἔνθα εὐφραινομένων ἡ κατοικία.