Πῶς, ἄραγε, θά ἐνεργοῦσε ὁ Χριστός στήν περίπτωσι τῆς βαπτίσεως τῶν τέκνων συμβιούντων ὁμοφυλοφίλων, τά ὁποῖα ἀπεκτήθησαν μέσῳ παρενθέτου μητρότητος; Ὑποθέσεις ἴσως διατυπωθοῦν πολλές, οὐδείς ὅμως γνωρίζει τά κρίματα τοῦ Θεοῦ. Γνωρίζουμε ὡστόσο πολύ καλά τί ἔκανε καί εἶπε: δέν κατέκρινε τήν μοιχαλίδα, οὔτε τήν ἐδικαίωσε, ἀλλά τήν παρώτρυνε λέγων «πορεύου καί μηκέτι ἁμάρτανε». Ομοίως, μέ ἤπιο τρόπο ἤλεγξε τήν σαμαρείτιδα γιά τόν βίο της. Γιατί τό ζητούμενο εἶναι ἡ μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὄχι ἡ καταδίκη του.
Καί τί μᾶς εἶπε; «ὅταν προσεύχῃ, οὐκ ἔσῃ ὡς οἱ ὑποκριταί· ὅτι φιλοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς γωνίαις τῶν πλατειῶν ἑστῶτες προσεύχεσθαι, ὅπως ἄν φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σὺ δὲ ὅταν προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖόν σου καὶ κλείσας τὴν θύραν σου πρόσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ· καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ» (Ματθ. Στ΄, 5-6).
Τό φαίνεσθαι ἐπέλεξε ὁ Φαρισαῖος τῆς παραβολῆς, τήν μετάνοια ὁ Τελώνης. Τοῦτος ὁ ἁμαρτωλός ἐταπείνωσε ἑαυτόν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί δικαιώθη, ἐνῶ ὁ πρῶτος, ἄν καί «δίκαιος», κατεκρίθη ἐξαιτίας τῆς ἐπάρσεώς του. Κι ἐμεῖς, ὅταν προσευχόμαστε, εἴτε μόνοι μας εἴτε μαζί μέ ἄλλους πιστούς ἐντός τοῦ ναοῦ, ἄλλοτε μᾶς συνέχει ἡ συστολή τῆς ταπεινώσεως καί ἄλλοτε μᾶς κυριεύει ἡ αὐτοπροβολή τῆς ὑπερηφανείας.
Κι ἄν τώρα ὁ Κύριος μᾶς δέχεται ὅλους καί μᾶς βαπτίζει ἐν ὕδατι καί Πνεύματι Ἁγίῳ, προσβλέπων στήν εἰλικρινῆ μας μετάνοια, ἐγγύς ὁ καιρός καί τοῦ διά τοῦ πυρός βαπτίσματός μας, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς δικαίας αὐτοῦ κρίσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου