Μνήμη αποστόλου και Ευαγγελιστού Ματθαίου (16-11-2014)

Ρωμ. 10.11 – 11.2

Ἀδελφοί, λέγει ἡ γραφή· πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ' αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται. 12 οὐ γάρ ἐστι διαστολὴ Ἰουδαίου τε καὶ Ἕλληνος· ὁ γὰρ αὐτὸς Κύριος πάντων, πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν· 13 πᾶς γὰρ ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται. 14 πῶς οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; πῶς δὲ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; πῶς δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος; 15 πῶς δὲ κηρύξουσιν ἐὰν μὴ ἀποσταλῶσι; καθὼς γέγραπται· ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά! 16 Ἀλλ' οὐ πάντες ὑπήκουσαν τῷ εὐαγγελίῳ· Ἡσαΐας γὰρ λέγει· Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; 17 ἄρα ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ῥήματος Θεοῦ. 18 ἀλλὰ λέγω, μὴ οὐκ ἤκουσαν; μενοῦνγε εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν. 19 ἀλλὰ λέγω, μὴ οὐκ ἔγνω Ἰσραήλ; πρῶτος Μωϋσῆς λέγει· ἐγὼ παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ' οὐκ ἔθνει, ἐπὶ ἔθνει ἀσυνέτῳ παροργιῶ ὑμᾶς. 20 Ἡσαΐας δὲ ἀποτολμᾷ καὶ λέγει· εὑρέθην τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν, ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς ἐμὲ μὴ ἐπερωτῶσι. 21 πρὸς δὲ τὸν Ἰσραὴλ λέγει· ὅλην τὴν ἡμέραν ἐξεπέτασα τὰς χεῖράς μου πρὸς λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα. Λέγω οὖν, μὴ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ; μὴ γένοιτο· καὶ γὰρ ἐγὼ Ἰσραηλίτης εἰμί, ἐκ σπέρματος Ἀβραάμ, φυλῆς Βενιαμίν. 2 οὐκ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ ὃν προέγνω.


Εορτάζουμε σήμερα την μνήμη του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστού Ματθαίου, και το ανάγνωσμα από την προς Ρωμαίους επιστολή μάς ομιλεί για το κήρυγμα των προφητών και των αποστόλων, για την πίστη στον Χριστό και για το άπειρο έλεος του Θεού προς τον άνθρωπο. Λέει λοιπόν ο απόστολος Παύλος ότι ο κάθε άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό δεν θα ντροπιαστεί, διότι ο Θεός δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε Ιουδαίο ή Έλληνα (δηλαδή ειδωλολάτρη), γιατί είναι Κύριος όλων των ανθρώπων και επομένως ο καθένας που θα επικαλεστεί τον Κύριο θα σωθεί. Και για να επικαλεστεί κανείς τον Θεό, πρέπει πρώτα να πιστέψει σε αυτόν, και για να πιστέψει πρέπει να ακούσει για τον Θεό, και για να ακούσει πρέπει κάποιος να κηρύξει, και για να κηρύξει πρέπει να έχει αποσταλεί από τον Θεό. Άρα η πίστη πηγάζει από την ακοή, η δε ακοή προέρχεται από το κήρυγμα που εκφράζει τα λόγια του Θεού.

Οι προφήτες, επομένως, και οι απόστολοι δεν επιτελούν έργο δικό τους, αλλά μεταφέρον τα λόγια του Θεού και μάλιστα έπειτα από την ρητή εντολή του Θεού. Όλες οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης ξεκινούν με την φράση «τάδε λέγει Κύριος...». Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητο να διευκρινίσουμε ότι προφήτης είναι εκείνος που μιλά τα λόγια που τού έχει υπαγορεύσει απευθείας ο Θεός, τα οποία άλλοτε είναι εντολές, άλλοτε συμβουλές, άλλοτε αποκάλυψη της αληθείας και άλλοτε πρόρρηση των μελλόντων να συμβούν. Με τον ερχομό του Χριστού, ο Θεός αποκαλύπτεται και ομιλεί αυτοπροσώπως στον κόσμο, και γι αυτό πλέον δεν υπάρχουν προφήτες. Στην συνέχεια αποστέλλει τους μαθητές του να μαθητεύσουν πάντα τα έθνη και δίνει στην Εκκλησία το Άγιο Πνεύμα, το οποίο αποκαλύπτει πάσαν την αλήθειαν. Και οι απόστολοι με την σειρά τους και οι διάδοχοι αυτών, οι επίσκοποι, ορίζουν τους διδασκάλους, ώστε να κηρύττουν τα λόγια του Θεού στους ανθρώπους.

Αλλά, συνεχίζει ο απόστολος Παύλος, δεν πίστεψαν όλοι και δεν υπήκουσαν στο Ευαγγέλιο. Μήπως δεν άκουσαν; κι όμως, «εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν». Ο λόγος του Θεού διά των προφητών και διά των αποστόλων έγινε γνωστός ακόμα και σε εκείνους που δεν αναζητούσαν τον Θεό, και ο λαός του Θεού πολλές φορές αποδείχθηκε απειθής και αντιλέγων. Μήπως όμως εξαιτίας αυτής της στάσης, ο Θεός απεστράφη τον λαό του; μη γένοιτο. Αντίθετα, έστειλε τον Υιό του τον μονογενή και ομοίως στέλνει την αγάπη του και ανατέλλει τον ήλιο επί δικαίους και αδίκους και δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού αλλά μακροθυμεί και περιμένει μέχρι να επιστρέψει, να μετανοήσει και να ζήσει*.

Και ο απόστολος Ματθαίος, του οποίου την μνήμη εορτάζουμε και τιμούμε σήμερα, ήταν ένας αμαρτωλός άνθρωπος, ένας τελώνης, διεφθαρμένος για τα μέτρα της εποχής του. Γνώριζε τον λόγο του Θεού διά των προφητών, ωστόσο παρέμενε απειθής. Γνώρισε και τον Χριστό, και αμέσως υπάκουσε στο κάλεσμά του και από τελώνης έγινε απόστολος, από καταχραστής έγινε ευεργέτης, γιατί πίστεψε στον Χριστό και αποδέχτηκε την κλήση και από απειθής ιουδαίος έγινε διαπρύσιος κήρυκας και ευαγγελιστής. Και ο απόστολος Παύλος από διώκτης έγινε κήρυκας και μάρτυρας. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Ζακχαίος και η πόρνη και ο ληστής και πολλοί άγιοι όπως ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας, η οσία Μαρία η Αιγυπτία και πολλοί από τους νεομάρτυρες που στην νεανική τους ηλικία είχαν αρνηθεί τον Χριστό, ενώ γνώριζαν και δεν υπήκουσαν στο Ευαγγέλιο, η μακροθυμία και η αγάπη του Θεού τούς έδωσε την ευκαιρία να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στην όντως ζωή και να λάμψουν ως φωστήρες και να διακριθούν με πολλά χαρίσματα από τον Θεό.

Κι εμείς, που ακούμε τον λόγο του Θεού, ας έχουμε πρώτα βεβαία πίστη στον Χριστό και ας τον επικαλούμαστε, κι εκείνος δεν θα μάς αφήσει αβοήθητους. Ας έχουμε επίσης ευήκοα τα ώτα μας στους γνήσιους κήρυκες του λόγου του Θεού, προς εκείνους δηλαδή που μάς διδάσκουν λόγια που οδηγούν στην μετάνοια, στην προσευχή και στον Χριστό, ο οποίος είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Ας μη απελπιζόμαστε, όταν ο λογισμός μάς λέει ότι είμαστε απειθείς ή ανυπάκουοι ή ατελείς, διότι αφ' ενός μεν ο Θεός μακροθυμεί και δεν παροργίζεται με τις πτώσεις μας, αφ' ετέρου δε το τέλειο και αδιάπτωτο είναι κατάσταση των αγγέλων και μόνο, ενώ οι πτώσεις και οι αποτυχίες είναι γνώρισμα των ανθρώπων, και μάλιστα των αγωνιστών.

Πάντα και για όλους είναι καιρός μετανοίας, είναι καιρός σωτηρίας. Οι άγιοι και οι απόστολοι και οι προφήτες ήταν και εκείνοι άνθρωποι, με τις πτώσεις τους και με τα δικά τους προβλήματα. Η μακροθυμία και η αγάπη του Θεού είναι δώρο προς όλους, και προς εκείνους και προς εμάς. Ας μιμηθούμε την προθυμία τους και την υπακοή τους στο Ευαγγέλιο, ας μιμηθούμε την μετάνοιά τους, και όταν η ζωή μας είναι σύμφωνη με όσα μάς δίδαξε ο Χριστός, η παρουσία μας και μόνο στον κόσμο και η εν γένει συμπεριφορά μας θα αποτελεί ένα έμπρακτο, σιωπηλό κήρυγμα, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου μας: «οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5.16). Αμήν.


π. Χ.Β.

____________
* Ιεζεκ. 18.23 : «μὴ θελήσει θελήσω τὸν θάνατον τοῦ ἀνόμου, λέγει Κύριος, ὡς τὸ ἀποστρέψαι αὐτὸν ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς πονηρᾶς καὶ ζῆν αὐτόν;». Βλ. Και Β' Πέτρου 3.9 : «οὐ βραδύνει ὁ Κύριος τῆς ἐπαγγελίας, ὥς τινες βραδύτητα ἡγοῦνται, ἀλλὰ μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς, μὴ βουλόμενός τινας ἀπολέσθαι, ἀλλὰ πάντας εἰς μετάνοιαν χωρῆσαι».