Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι
Β' Κορ. 11.31-12.9
(Ὰδελφοί,) ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. 32 ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, 33 καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ. 12.1 Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου. 2 Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. 3 καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· 4 ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι. 5 ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. 6 ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. 7 Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι. 8 ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα, ἵνα ἀποστῇ ἀπ' ἐμοῦ· 9 καὶ εἴρηκέ μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται.
Ένα υπερφυσικό όραμα μάς διηγείται σήμερα ο απόστολος Παύλος, προκειμένου να δείξει ότι η ζωή των χριστιανών πέρα από δοκιμασίες, θλίψεις και στεναχώριες έχει επίσης πολλές ευεργεσίες από τον Θεό, ο οποίος δίνει απλόχερα την χάρη του στα παιδιά του και κάποιες φορές τα ενισχύει ακόμα και με εμπειρίες που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα. Γνωρίζω, μάς λέει, άνθρωπο, ο οποίος πριν από δεκατέσσερα χρόνια ηρπάγη μέχρι τον τρίτο ουρανό - δεν γνωρίζω αν η εμπειρία του αυτή ήταν μόνο πνευματική ή μαζί με το σώμα, ο Θεός το γνωρίζει -, ανέβηκε λοιπόν μέχρι τον παράδεισο και άκουσε άρρητα ρήματα, τα οποία δεν επιτρέπεται άνθρωπος να εκφέρει. Ππροηγουμένως, έχει περιγράψει τις θλίψεις, τις δοκιμασίες, τις ατιμώσεις, τους λιθοβολισμούς και τα ραβδίσματα που υπέμεινε για χάρη του Χριστού και του Ευαγγελίου, για τα οποία και καυχάται, και τον τρόπο με τον οποίο διέφυγε την μήνη του Αρέθα, κατεβαίνοντας το τείχος της Δαμασκού μέσα σε καλάθι. Και δεν το έπραξε αυτό προκειμένου να γλιτώσει το μαρτύριο, αλλά για να συνεχίσει, αν και πολεμούνταν από παντού, να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε όλη την οικουμένη.
Προσθέτει λοιπόν στα βάσανα και στους πειρασμούς την θεϊκή οπτασία, τονίζοντας ότι δεν συμφέρει να καυχάται γι αυτήν επειδή αποτελεί αποκάλυψη του Θεού, και όχι ανθρώπινο επίτευγμα. Γι αυτό και την παρουσιάζει σαν να την έζησε κάποιος άλλος και όχι ο ίδιος. Ανέβη λοιπόν στον ουρανό, και είδε την δόξα του παραδείσου και άκουσε άρρητα ρήματα, δηλαδή τους αγγελικούς και υπερουράνιους ύμνους. Και δεν υπήρξε μονάχα μία αποκάλυψη αλλά υπαινίσσεται κι άλλες πολλές και πάλι προσθέτει ότι δεν καυχάται γι αυτήν ούτε για τις πολλές αποκαλύψεις που έτυχε από τον Θεό, αλλά για τις αδυναμίες του, για τις ασθένειές του. Και για να μη υπερηφανεύομαι, συνεχίζει ο απόστολος Παύλος, μού έχει δοθεί βάσανο σωματικό, άγγελος του σατανά για να με χαστουκίζει. Και τρεις φορές παρακάλεσα τον Κύριο να φύγει από μένα, και μού απάντησε: «σού αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου στην ασθένεια τελειώνεται».
Όλα αυτά τα αναφέρει ο απόστολος Παύλος, δηλαδή τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες που υπέστη προθύμως για τον Χριστό, και τις υπερουράνιες οπτασίες, και την ασθένεια ακόμα, για να ελέγξει την πλάνη των ψευδοαποστόλων οι οποίοι παρουσίαζαν τους εαυτούς τους σαν να ήταν απόστολοι και λυμαίνονταν την Εκκλησία του Χριστού. Δεν είναι παράδοξο, σχολιάζει ο ίδιος, εάν ο σατανάς μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός, το ότι οι διάκονοί του μετασχηματίζονται σε αποστόλους (βλ. Β' Κορ. 11.12 – 15). Εκείνοι όμως, και τότε και πάντοτε, οικειοποιούνται το έργο των αποστόλων προς ίδιον όφελος, και περιαυτολογούν δίχως στην πραγματικότητα να έχουν υποστεί το παραμικρό από όσα οι απόστολοι υπέμειναν για την αγάπη του Χριστού. Ενώ οι αληθείς απόστολοι ούτε για τις ταπεινώσεις που υπέστησαν περηφανεύονταν, πολύ δε περισσότερο απέκρυπταν επιμελώς τις πνευματικές τους εμπειρίες και αρκούνταν να διδάσκουν τον λαό του Θεού περί μετανοίας, φέρνοντας στο μέσον τις πτώσεις και τις αδυναμίες του, προκειμένου να καυχηθούν για την δύναμη του Θεού που αναπληροί τις ανθρώπινες αδυναμίες και να ενισχύσουν τους αδύναμους πνευατικά αδελφούς τους.
Κι αν ακόμα είχαν βρεθεί μερικοί την εποχή εκείνη της πολυθεΐας, οι οποίοι νόμιζαν ότι οι απόστολοι ήταν θεοί εξαιτίας των θαυμάτων που συχνά επιτελούσαν, γι αυτόν τον λόγο ο Θεός επιτρέπει να συνυπάρχει μαζί με το θαύμα και η ασθένεια, δηλαδή για να μάς αποτρέψει από κάθε πλάνη. Και όπως έπλασε τον άνθρωπο από λαμπρή ψυχή και ασθενές σώμα, φανερώνει από τη μια την δύναμή του παρακινώντας όλους προς εργασίαν των εντολών του, και από την άλλη μάς δίνει αιτίες ώστε να μη υπερηφανευόμαστε για τις αρετές μας αλλά να ταπεινωνόμαστε εξαιτίας των σωματικών και πνευματικών ασθενειών μας. Ούτε πάλι η οποιαδήποτε ασθένεια ή πνευματική αδυναμία πρέπει να μάς αποθαρρύνει, γιατί αν ο απόστολος Παύλος, που έφθασε μέχρι τρίτου ουρανού, είχε ασθένειες, αν ο Πέτρος από αδυναμία αρνήθηκε τον Χριστό, αν ο Μωυσής σε μια στιγμή αδυναμίας οργίστηκε και έσπασε τις πλάκες της Διαθήκης, και πάλι όλοι τους όχι μόνο πέτυχαν την ευεργεσία του Θεού αλλά και πολλά θαυμαστά και μεγάλα, πολύ περισσότερο εμείς δεν χρειάζεται να αποθαρρυνόμαστε αλλά να έχουμε στραμμένη αδιάκοπα την ελπίδα μας στον Θεό.
Αυτά επομένως έχοντες κατά νου, ας μάθουμε να είμαστε μετριοπαθείς και να μη καυχώμαστε ούτε για τον πλούτο, ούτε για οτιδήποτε άλλο από τα βιοτικά πράγματα, αλλά για τις ύβρεις που υπομένουμε για τον Χριστό, και πάλι μόνο όταν παραστεί ανάγκη πνευματική. Κι άμα δεν είναι ανάγκη και κατεπείγον, ούτε αυτές να μνημονεύουμε, γιατί κινδυνεύουμε να πέσουμε σε υπερηφάνεια. Αλλά να ενθυμούμαστε τις αμαρτίες μας κι να κινούμε τα νοήματα της καρδιάς μας προς τον φιλάνθρωπο και ελεήμονα Θεό. Με τον τρόπο αυτό θα απαλλαγούμε εύκολα από αυτές και θα ελκύσουμε το έλεος του Θεού και θα κερδίσουμε την χάρη της αιωνίου ζωής. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου