2000 μ. Χ.

Ήρθε λοιπόν και το πολυπόθητο έτος 2000. Πανηγυρίσαμε, ελπίσαμε κι ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο, είδαμε τη σαπουνόφουσκα του millenium να διαλύεται από τον κρότο των φωτεινών πυροτεχνημάτων και την επόμενη μέρα να κυλά όμοια με όλες τις προηγούμενες, σαν να μη συνέβη τίποτα. Τελικά ποια είναι η ουσία της προσδοκίας όλων των ανθρώπων; Όλοι πιστεύουν πως είναι η ελπίδα μιας νέας απαρχής που θα σημάνει την διόρθωση όλων αυτών των πραγμάτων που μας πληγώνουν και πονούν, μ’ έναν τρόπο που ωστόσο κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει.

Ως «αιρετικός», δεν θα στρέψω, όπως όλοι οι άλλοι, το βλέμμα μου και την ελπίδα μου στο άγνωστο κι απροσδιόριστο μέλλον που το ωραιοποιούμε με ουτοπικής φύσεως επιθυμίες, αλλά στο γνωστό και σίγουρο και αμετάβλητο παρελθόν, και μάλιστα στο μακρινό παρελθόν, 2000 περίπου χρόνια πριν. Γιατί πιστεύω πως το σημαντικότερο όλων, δεν είναι το αριθμητικό 2000, αλλά ο προσδιορισμός μ.Χ., μετά Χριστόν, η αναφορά δηλαδή στο πρόσωπο του Χριστού από όλους τους ανθρώπους, χριστιανούς και μη, ευρωπαίους, αμερικάνους, κινέζους και αφρικανούς! Και εκπληρώνεται έτσι διαρκώς, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, η μεγαλύτερη Προφητεία που ειπώθηκε για τον Χριστό, τα λόγια του δικαίου Συμεών, όταν την ημέρα της Υπαπαντής είπε πως εκείνο το νεογέννητο βρέφος θα είναι «σημείον αντιλεγόμενον» για όλα τα έθνη. Όχι απλά σημείο αναφοράς, αλλά σημείο αντιλεγόμενο, που θα συγκεντρώσει τις μεγαλύτερες διαφωνίες και τις ακρότατες εκτιμήσεις και τις διαρκέστερες ενασχολήσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο Χριστός, από τη στιγμή της Γεννήσεώς Του έστρεψε επάνω του τα μάτια των ανθρώπων, αναγκάζοντάς τους να διαιρεθούν σε δύο μεγάλες ομάδες: σε αυτούς που Τον αποδέχονται και σε αυτούς που Τον αρνούνται, σ’ εκείνους που Τον ακολουθούν και σε όσους Τον περιφρονούν και τον πολεμούν. Οι πωρωμένοι φαρισαίοι, ο αιμοσταγής Ηρώδης και ο Πόντιος Πιλάτος αποτελούν τους τραγικούς πρωταγωνιστές μιας μακράς αλυσίδας πολεμίων, που δυστυχώς δεν έχει τελειώσει ακόμη, παρόλο που ο Χριστός δεν φαίνεται πλέον σήμερα να απειλεί Αυτοκρατορίες και εξουσιαστές.

Ο Χριστός ήλθε και τάραξε τα νερά της οικουμένης, μετατρέποντάς τα σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όσους πίστεψαν, παρέχοντας την πνευματική ίαση και θεραπεία, την αποκατάσταση της υπαρξιακής κοινωνίας και ενότητας του άκτιστου Θεού με τον κτιστό άνθρωπο. Για τους άλλους, η ταραχή του ύδατος έγινε πρόξενος εσωτερικής σύγχυσης και ανατροπής των ισορροπιών της κοιμισμένης τους συνείδησης, απειλή του βολέματός τους και φοβερή τρικυμία που – ελλείψει πίστεως – μοιραία οδηγεί σε τραγικά ναυάγια. Μπροστά λοιπόν στην απειλή του ολέθρου, και δεδομένης της αδυναμίας τους ή της απροθυμίας τους να πιστέψουν, ανακάλυψαν την λύση του στρουθοκαμηλισμού, της αρνήσεως δηλαδή Αυτού που τους απειλεί και στη συνέχεια επιδόθηκαν στην εναντίον Του πολεμική.

Δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, για όλα φταίει ο Χριστός! Και για τα καλά, και για τα άσχημα και δυσάρεστα. Στο όνομα του Χριστού επιτελείται η αρετή, η ενάρετη βιοτή, η φιλανθρωπία, η εκζήτηση της κοινωνίας του Πατρός και του φωτισμού από το Άγιο Πνεύμα, με ταπείνωση και αλήθεια, σιωπηλά συνήθως κι απαρατήρητα, μυστικά και βιωματικά μέσα από μια εμπειρία που για να κατανοηθεί πρέπει πρώτα να γίνει βίωμα, στην ερημία του κελλίου αλλά και την πάνδημη λατρεία της Βασιλεύουσας. Στο όνομα του Χριστού ξεκίνησαν οι φρικτές Σταυροφορίες αλλά και οι βομβαρδισμοί στην Σερβία, για να επιβάλλουν με νομιμοφανή τρόπο μια ανεξέλεγκτη τάση επεκτατισμού και λεηλασίας των πάντων, κυρίως των Ορθόδοξων Χριστιανών. Στο όνομα του Χριστού διενεργήθηκαν μύρια όσα βασανιστήρια, από την Ιερά Εξέταση μέχρι και τις μέρες μας, καταπατώντας με τρόπο κτηνώδη την εικόνα του Θεού, τον συνάνθρωπο και πλησίον. Και όσο θα υπάρχουν άνθρωποι, Αυτός θα είναι η αιτία της πτώσης και της ανάστασής τους, της σωτηρίας τους ή της καταδίκης τους, σύμφωνα με την Προφητεία του Συμεών.

Το σπουδαιότερο όμως είναι πως ο Χριστός αποτελεί το ορόσημο του χρόνου και του χώρου, αφού μέσα από το σωτήριο έργο της Θείας Οικονομίας, της σταυρικής Του θυσίας και της Ανάστασης, έθεσε την προοπτική της αιωνιότητας και άνοιξε πάλι την θύρα του Παραδείσου. Έτσι πλέον από τότε δεν έχει για τον πιστό σημασία ο χρόνος, αφού ζει ήδη μέσα στην αιωνιότητα, αλλά ούτε και ο χώρος, αφού έχει πολιτογραφηθεί στην χώρα των ζώντων και προγεύεται ήδη τον Παράδεισο.

Το ζητούμενο είναι να ζούμε στο 2000 μ.Χ, όπου το μετά Χριστόν εννοείται με την αρχαία του σημασία, δηλαδή μαζί με τον Χριστό. Φοβάμαι πως οι περισσότεροι των συνανθρώπων μας ζουν στο 2000 χ.Χ., χωρίς Χριστό δηλαδή, που είναι το ίδιο με το προ Χριστού, γιατί πριν να έρθει ο Χριστός οι άνθρωποι αναμφίβολα ζούσαν χωρίς Αυτόν. Στο προ Χριστού ζούνε λοιπόν όλοι αυτοί που είτε Τον αρνούνται, είτε Τον θεωρούν ως ένα φολκλορικό στοιχείο του παρελθόντος που στην ουσία δεν προσδιορίζει την πνευματική τους πορεία. Μετά Χριστόν ζούμε όλοι εμείς που πιστεύουμε ακράδαντα στην θεότητά Του και με παράδειγμα τον ίδιο καθορίζουμε την πορεία της πνευματικής μας ζωής και της εν γένει βιοτής μας.

Η δική μου ευχή, στην ανατολή της χρονολογικής χιλιετίας, είναι όλος ο κόσμος να ζήσει κάποτε στην μετά Χριστόν εποχή, στην εποχή της Βασιλείας του Θεού!

(16-1-2000)