Πασχα, Κυριου Πασχα!

«Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα, Κυρίου Πάσχα…» ψάλλει η Εκκλησία μας όλη την περίοδο από την Ανάσταση μέχρι και την Πεντηκοστή. Μας προτρέπει όλοι οι λαοί να λαμπρυνθούμε, διότι ανέτειλε η μεγάλη ημέρα της Αναστάσεως, το μεγάλο ορόσημο της πνευματικής ιστορίας και πορείας της ανθρωπότητας, το Πάσχα του Κυρίου!

Δεν είναι αυτό το Πάσχα ίδιο με το αρχαίο εκείνο πάσχα των εβραίων, αλλά το δεύτερο εκείνο ήταν προτύπωση και προεικόνιση του μεγάλου αυτού γεγονότος που αποτελεί άλλωστε και την βάση της Πίστεώς μας. Πάσχα = πέρασμα, διάβαση. Το πρώτο εκείνο πάσχα στην Αίγυπτο σήμανε και το πέρασμα του Ισραηλιτικού λαού από την δουλεία του Φαραώ στην ελευθερία και την διαδρομή προς την γη της επαγγελίας. Το Πάσχα του Κυρίου είναι διπλό: καταρχήν αποτελεί την μοναδική διαδρομή του Θεανθρώπου Ιησού από τον Τάφο στον Άδη, την επίσκεψη και παρουσία Του στο κράτος του θανάτου, την κατάλυση και κατάργηση των αιωνίων αλύτων δεσμών και την θριαμβευτική έξοδό Του από εκεί συμπαρασέρνοντας μαζί Του όλους τους απ’ αιώνων νεκρούς, για να καταλήξει στην τριήμερο Ανάστασή Του. Ταυτόχρονα ανοίγει νέους ορίζοντες, νέους δρόμους για μας που ζούμε επάνω στην γη. Μας χαρίζει την δυνατότητα, αν βέβαια κι εμείς το θελήσουμε, να γίνουμε και πάλι γνήσια τέκνα του Θεού, να επαναπροσεγγίσουμε την όντως Ζωή, να γίνουμε και πάλι μέτοχοι της Κοινωνίας με Αυτόν, να κερδίσουμε και να οικήσουμε τον κεκλεισμένο Παράδεισο της Αγάπης Του. Το Πάσχα του Κυρίου αποτελεί πλέον για κάθε άνθρωπο το πέρασμα εκ του θανάτου της αμαρτίας και της πτώσεως προς την ζωή της αιωνιότητας και της Αναστάσεως.

Αναστάσεως ημέρα…. Ημέρα που για πολλοστή φορά ο Χριστός αναιρεί τους νόμους της φύσεως, όπως εμείς τους γνωρίζουμε. Αντίθετα προς το αναμενόμενο, αναδεικνύει ολοζώντανη την παρουσία Του και χαρίζει σε όλους μας την Ζωοποιό χάρη της Αναστάσεως, όχι για να ζήσουμε πάνω στη γη περισσότερα χρόνια ή με λιγότερες ασθένειες και πόνο, αλλά για να ζωοποιηθούμε πνευματικά και να αναστηθούμε κι εμείς μαζί Του. Να αναστηθούμε από την ταλαίπωρη κατάσταση που μόνοι μας έχουμε οδηγήσει τους εαυτούς μας, να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας, να βρεθούμε και πάλι στην πρώτη μας κατάσταση και, ει δυνατόν, να ξεπεράσουμε και αυτά τα όριά μας. Ανάσταση σημαίνει επιστροφή στην θέση από την οποία εκπέσαμε, επανόρθωση της ζημιάς, πνευματική αποκατάσταση. Αναστάσεως ημέρα λοιπόν είναι για μας η κάθε ημέρα, η κάθε στιγμή, η κάθε πτυχή της ζωής μας, το κάθε μας σκίρτημα που φωτίζεται από το Φώς της Αναστάσεως του Χριστού, από την προοπτική και την επιθυμία για συμμετοχή σ’ αυτό το μέγιστο γεγονός της σωτηρίας μας που τελεσιουργείται αθόρυβα κι αόρατα στις ψυχές μας εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια.

Λαμπρυνθώμεν λαοί… Το Φώς της Αναστάσεως καταυγάζει τη ζωή και την ύπαρξή μας, το Πάσχα του Κυρίου συντελείται τώρα και πάντοτε. Φώς και Ζωή και Χαρά. Ας λαμπρυνθούμε λοιπόν. Όχι μόνο με επιφανειακά εξωτερικά στολίδια κι ευτρεπισμούς, όχι με εκδηλώσεις που αν δεν έχουν καμία σχέση με την Εορτή επιβάλλονται από την εθιμοτυπία και την κοσμικότητα, όχι μόνο με υλικά τραπέζια και φαγοπότια και με ανταλλαγές ευχών την πρώτη μόνο μέρα (αλήθεια, πόσοι –πολλοί- έχουν ξεχάσει το «Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη» κι εύχονται απλά ‘Χρόνια πολλά’!!!). Αλλά ας λαμπρυνθούμε γνήσια, πραγματικά, ουσιαστικά. Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας διάπλατα για να χωρέσουν ει δυνατόν όλο το Φως της Αναστάσεως, ώστε να φωτιστούν και να θερμανθούν και να λάμψουν από μέσα προς τα έξω. Ας δεχτούμε μέσα μας την Ζωή του παντός κόσμου με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ώστε να πάψουμε να είμαστε ζωντανοί νεκροί. Ας μας πλημμυρίσει η Χαρά και της δικής μας προσωπικής αναστάσεως, η αληθινή Χαρά, η Χαρά της θέας του Παραδείσου. Λαμπρυνθώμεν λαοί… Όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι ανεξαίρετα, χωρίς διάκριση φύλου, γένους, φυλής, ακόμη - ακόμη και θρησκευτικής πεποιθήσεως, ας χαρούμε όλοι, ας λαμπρυνθούμε γιατί Ο ΘΕΟΣ, ο μοναδικός αληθινός Θεός, ανοίγει τον δρόμο της ζωής κοντά Του, έναν δρόμο που είχαμε κλείσει με την πρώτη εκείνη πτώση κι επί τόσους αιώνες παρέμενε αδιάβατος. Ας λαμπρυνθούμε όλοι οι λαοί γιατί Ανέστη ο Κύριος ‘συναναστήσας τον Αδάμ’, γιατί έλαμψε ‘τοις εν σκότει καθημένοις’ ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης. Ποιος μπορεί να μένει σκυθρωπός πλέον, ειδικά αυτήν την πανευφρόσυνο ημέρα; ποιος δεν πλημμυρίζει από χαρά; ποιος δεν λάμπει ολόκληρος, λουσμένος από το άκτιστο Φώς της Αναστάσεως;

Αναστάσεως ημέρα, Αγία ημέρα, η μία των Σαββάτων η Βασιλίς και Κυρία, Πάσχα, Κυρίου Πάσχα, Πάσχα το Μέγα και Ιερώτατον, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα τερπνόν, Πάσχα λύτρον λύπης εορτών Εορτή, Πανήγυρις πανηγύρεων,… και πολλές άλλες ωραιότατες εκφράσεις αναπέμπουν οι ιερώτατοι Υμνωδοί και ψάλλονται στις εκκλησιές, και μας προτρέπουν σε πνευματική ανάταση κι ευφροσύνη. Καμιά όμως ανθρώπινη έκφραση και ρητορεία δεν θα μπορέσει ποτέ να περιγράψει ούτε στο ελάχιστο το Πάσχα και το Φως και την χαρά και την όλη πνευματική κατάσταση που βιώνει μέσα του αυτός που ζή οντολογικά την Ανάσταση του Χριστού, που συνανασταίνεται μαζί Του, που Τον ακολουθεί στην ανοδική Του πορεία ‘προς τον Πατέρα’…

(1999)