Αν οι εικόνες, όπως μας λέει ο Μέγας Βασίλειος, είναι η Βίβλος των αγράμματων και των απλών ανθρώπων, αλλά και εξαίρετη παρουσίαση, χρήσιμη για κάθε πιστό, των αληθειών της πίστεώς μας, τότε πολλά έχουμε να διδαχθούμε από την ατένιση της εικόνας της Αναστάσεως του Χριστού. Γιατί, αν και δεν είμαστε αγράμματοι, η εικόνα είναι ο καλύτερος τρόπος για να εννοήσουμε όσα αντιλαμβανόμαστε με το νου, την σκέψη, και την μελέτη.
Παρατηρώντας λοιπόν την εικόνα της Αναστάσεως, κυρίαρχο πρόσωπο, στο κέντρο, είναι ο Χριστός, με εμφανείς τις πληγές που του προξένησαν τα καρφιά και η λόγχη. Πέθανε σωματικά και ετάφη, όμως ως Θεός αναστήθηκε, και ως θριαμβευτής κατέβηκε στον Άδη. Τα ρούχα του είναι λευκά, αστραποβολούν το θεϊκό φως της Αναστάσεως. Το βασίλειο του σκότους έχει πλημμυρίσει από το φως που εκπέμπει η μορφή Του.
Ο Χριστός έχει γκρεμίσει τις πύλες του Άδη, γιατί είναι ο αρχηγός της ζωής, είναι ο ίδιος η ίδια η Ζωή. Πατά πάνω στα πεσμένα θυρόφυλλα, που σχηματίζουν σταυρό και καταπλακώνουν τον θάνατο, ο οποίος έχασε πλέον την δύναμή του και την επιρροή του στους ανθρώπους. Ένας άγγελος τον έχει αλυσοδέσει, ενώ στο μαύρο χάος βρίσκονται σκορπισμένα όλα τα κλειδιά και τα λουκέτα και οι αλυσίδες, όργανα με τα οποία κρατούσε ο θάνατος δέσμιους στον Άδη τους ανθρώπους.
Από τότε που ο Αδάμ εξορίστηκε από τον Παράδεισο, άρχισε η κυριαρχία του θανάτου επάνω στον άνθρωπο. Θάνατος πρώτα εσωτερικός, πνευματικός, έπειτα και σωματικός, και τέλος οριστικός, μέσα στα έγκατα του Άδη, στο βασίλειο του θανάτου. Τώρα όμως καταργήθηκε ο θάνατος, καταλύθηκε το κράτος του, έχει δεθεί χειροπόδαρα.
Τον Χριστό περιτριγυρίζουν άνθρωποι: είναι όλοι οι κεκοιμημένοι, από τον Άβελ που κρατά στα χέρια του το ποιμενικό ραβδί, μέχρι τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, που προηγήθηκε κι εδώ από τον Χριστό, για να κηρύξει την επερχόμενη Βασιλεία του Θεού και να γίνει Πρόδρομος και στους νεκρούς. Όλοι βρλισκονται εδώ, ακόμα και οι δίκαιοι: ο Βασιλέας Δαβίδ, ο σοφός Σολομώντας, οι Προφήτες…
Με μια βίαιη κίνηση ο Αναστάς Κύριος αρπάζει από τα χέρια τον Αδάμ και την Εύα, και τους τραβά κοντά Του, τους ανασύρει μέσα από τα μνήματα στα οποία πατούν. Αυτοί είναι οι εκπρόσωποι ολόκληρης της ανθρωπότητας, αυτοί είναι οι γενάρχες όλων των ανθρώπων, αυτοί κυρίως ευθύνονται για την εξορία από τον Παράδεισο και για την εξαθλίωση που ακολούθησε. Τραβάει λοιπόν αυτούς πρώτα, για να τους δείξει ότι τους έχει συγχωρήσει προ πολλού, ότι γι΄ αυτούς ήρθε στη γη και κατέβηκε στον Άδη, ότι ήλθε πλέον η ημέρα της Αναστάσεως και αρχίζει με αυτούς πρώτα.
Στην εικόνα της Αναστάσεως βρίσκεται συγκεντρωμένη όλη η ιστορία του ανθρώπου: η δημιουργία, ο Παράδεισος, η παρακοή, η εξορία, η ηθική και πνευματική κατάπτωση, η κυριαρχία του θανάτου, το έργο της Θείας Οικονομίας, η Σάρκωση του Θεανθρώπου, το απολυτρωτικό έργο και η διδασκαλία του Χριστού, το Πάθος, η ταφή, η Ανάσταση, ο θρίαμβος της Ζωής, η ερήμωση του Άδη, η προσδοκία ή μάλλον η βεβαιότητα της αιωνιότητας μαζί με τον Θεό, μέσα και πάλι στον Παράδεισο.
Αν μπορέσουμε και νιώσουμε, έστω και λίγο, αυτό το συγκλονιστικό γεγονός που αφορά την πνευματική μας ζωή και σωτηρία, αν ξεφύγουμε από τα εξωτερικά εθιμοτυπικά στερεότυπα των ημερών, αν διαπεράσουμε το κέλυφος και αφεθούμε στην ουσία της άπειρης Αγάπης του Θεού, αν γίνουμε ή αν υποψιαστούμε ότι μπορούμε να γίνουμε κι εμείς ένα μικρό μέρος αυτού του κοσμοϊστορικού θριάμβου, τότε θα μπορέσουμε πραγματικά να γευτούμε την χαρά της όντως Ζωής, το βαθύτερο νόημα και μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού, αλλά και της δικής μας προσωπικής Ανάστασης!
Παρατηρώντας λοιπόν την εικόνα της Αναστάσεως, κυρίαρχο πρόσωπο, στο κέντρο, είναι ο Χριστός, με εμφανείς τις πληγές που του προξένησαν τα καρφιά και η λόγχη. Πέθανε σωματικά και ετάφη, όμως ως Θεός αναστήθηκε, και ως θριαμβευτής κατέβηκε στον Άδη. Τα ρούχα του είναι λευκά, αστραποβολούν το θεϊκό φως της Αναστάσεως. Το βασίλειο του σκότους έχει πλημμυρίσει από το φως που εκπέμπει η μορφή Του.
Ο Χριστός έχει γκρεμίσει τις πύλες του Άδη, γιατί είναι ο αρχηγός της ζωής, είναι ο ίδιος η ίδια η Ζωή. Πατά πάνω στα πεσμένα θυρόφυλλα, που σχηματίζουν σταυρό και καταπλακώνουν τον θάνατο, ο οποίος έχασε πλέον την δύναμή του και την επιρροή του στους ανθρώπους. Ένας άγγελος τον έχει αλυσοδέσει, ενώ στο μαύρο χάος βρίσκονται σκορπισμένα όλα τα κλειδιά και τα λουκέτα και οι αλυσίδες, όργανα με τα οποία κρατούσε ο θάνατος δέσμιους στον Άδη τους ανθρώπους.
Από τότε που ο Αδάμ εξορίστηκε από τον Παράδεισο, άρχισε η κυριαρχία του θανάτου επάνω στον άνθρωπο. Θάνατος πρώτα εσωτερικός, πνευματικός, έπειτα και σωματικός, και τέλος οριστικός, μέσα στα έγκατα του Άδη, στο βασίλειο του θανάτου. Τώρα όμως καταργήθηκε ο θάνατος, καταλύθηκε το κράτος του, έχει δεθεί χειροπόδαρα.
Τον Χριστό περιτριγυρίζουν άνθρωποι: είναι όλοι οι κεκοιμημένοι, από τον Άβελ που κρατά στα χέρια του το ποιμενικό ραβδί, μέχρι τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, που προηγήθηκε κι εδώ από τον Χριστό, για να κηρύξει την επερχόμενη Βασιλεία του Θεού και να γίνει Πρόδρομος και στους νεκρούς. Όλοι βρλισκονται εδώ, ακόμα και οι δίκαιοι: ο Βασιλέας Δαβίδ, ο σοφός Σολομώντας, οι Προφήτες…
Με μια βίαιη κίνηση ο Αναστάς Κύριος αρπάζει από τα χέρια τον Αδάμ και την Εύα, και τους τραβά κοντά Του, τους ανασύρει μέσα από τα μνήματα στα οποία πατούν. Αυτοί είναι οι εκπρόσωποι ολόκληρης της ανθρωπότητας, αυτοί είναι οι γενάρχες όλων των ανθρώπων, αυτοί κυρίως ευθύνονται για την εξορία από τον Παράδεισο και για την εξαθλίωση που ακολούθησε. Τραβάει λοιπόν αυτούς πρώτα, για να τους δείξει ότι τους έχει συγχωρήσει προ πολλού, ότι γι΄ αυτούς ήρθε στη γη και κατέβηκε στον Άδη, ότι ήλθε πλέον η ημέρα της Αναστάσεως και αρχίζει με αυτούς πρώτα.
Στην εικόνα της Αναστάσεως βρίσκεται συγκεντρωμένη όλη η ιστορία του ανθρώπου: η δημιουργία, ο Παράδεισος, η παρακοή, η εξορία, η ηθική και πνευματική κατάπτωση, η κυριαρχία του θανάτου, το έργο της Θείας Οικονομίας, η Σάρκωση του Θεανθρώπου, το απολυτρωτικό έργο και η διδασκαλία του Χριστού, το Πάθος, η ταφή, η Ανάσταση, ο θρίαμβος της Ζωής, η ερήμωση του Άδη, η προσδοκία ή μάλλον η βεβαιότητα της αιωνιότητας μαζί με τον Θεό, μέσα και πάλι στον Παράδεισο.
Αν μπορέσουμε και νιώσουμε, έστω και λίγο, αυτό το συγκλονιστικό γεγονός που αφορά την πνευματική μας ζωή και σωτηρία, αν ξεφύγουμε από τα εξωτερικά εθιμοτυπικά στερεότυπα των ημερών, αν διαπεράσουμε το κέλυφος και αφεθούμε στην ουσία της άπειρης Αγάπης του Θεού, αν γίνουμε ή αν υποψιαστούμε ότι μπορούμε να γίνουμε κι εμείς ένα μικρό μέρος αυτού του κοσμοϊστορικού θριάμβου, τότε θα μπορέσουμε πραγματικά να γευτούμε την χαρά της όντως Ζωής, το βαθύτερο νόημα και μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού, αλλά και της δικής μας προσωπικής Ανάστασης!
