Μάρκ. 8, 34 – 9, 1
Βρισκόμαστε στο μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, και η Αγία μας Εκκλησία προβάλλει σήμερα τον Σταυρό του Χριστού, για να μας δώσει θάρρος και δύναμη στη συνέχιση του δύσκολου πνευματικού μας αγώνα. «Καθάπερ γὰρ πάλαι ἐν τῇ ἐρήμῳ τὸν χαλκοῦν ὄφιν οἱ δηχθέντες προσβλέποντες ἐῤῥύοντο θανάτου· οὕτω δὴ καὶ νῦν οἱ τὸ τῆς νηστείας μεσοπορήσαντες στάδιον͵ τούτῳ προσψαύοντες͵ τὸν νοητὸν ὄφιν νεκρὸν δεικνύουσι͵ καὶ αὐτοὶ ἀθανατίζονται͵ καὶ κοινωνοὶ τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ διὰ τῆς ἐγκρατείας δεικνύμενοι͵ κοινωνοὶ καὶ τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ ἀναδείκνυνται», θά μᾶς πεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ( Εἰς τὴν προσκύνησιν τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ σταυροῦ͵ τῇ μέσῃ ἑβδομάδι τῶν νηστειῶν, PG 52, 836). Δηλαδή, όπως παλαιά στην έρημο όσοι πλήττονταν από τα φίδια και ενατένιζαν τον χάλκινο όφι γλίτωναν από βέβαιο θάνατο, κατά τον ίδιον τρόπο κι εμείς, έχοντας διανύσει το μέσον της Νηστείας και προσκυνώντας τον Τίμιο Σταυρό, δείχνουμε ότι ο μεν νοητός όφις είναι νεκρός, ενώ εμείς μετέχουμε της αθανασίας, και με την εγκράτεια γινόμαστε μέτοχοι των παθημάτων του Χριστού, και αναδεικνυόμαστε κοινωνοί της Αναστάσεώς Του.
Και όχι μόνο η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αλλά ολόκληρη η ζωή μας είναι μία σταυρική και ανηφορική πορεία, που στοχεύει στη νέκρωση του κοσμικού φρονήματος και στη Ανάστασή μας από την φθορά της αμαρτίας και τον πνευματικό θάνατο πού αυτή συνεπιφέρει. Είναι μία πορεία με σημείο αναφοράς τον Σταυρό του Κυρίου, που αποτελεί το καύχημά μας, το στερέωμά μας, το κραταιό όπλο κατά του Διαβόλου, τη σωτηρία μας, την ελπίδα μας, την απαντοχή μας στους πειρασμούς, το σύμβολο της θυσίας του σαρκωθέντος Λόγου του Θεού και της Αναστάσεως του ανθρωπίνου γένους, το καύχημα και την χαρά της Εκκλησίας.
Η πορεία μας αυτή δεν είναι πάντα εύκολη. Αντίθετα, χαρακτηρίζεται ως σταυρός, τον οποίο σήμερα, μέσα από την περικοπή του Ευαγγελίου του Μάρκου, μας προτρέπει ο Χριστός να σηκώσουμε και να Τον ακολουθήσουμε, στο Γολγοθά και στην Ανάσταση. “Όποιος θέλει να έλθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, κι ας σηκώσει τον σταυρό του κι ας με ακολουθήσει”, θα μας πει, θέλοντας να μας δείξει ότι ο δρόμος της αυτοθυσίας, ο δρόμος της αγάπης, ο δρόμος μακριά από τον προσωπικό μας εγωισμό, είναι μεν δύσκολος, αλλά οδηγεί στη σωτηρία και την όντως ζωή. “Αλήθεια”, θα συνεχίσει, “ποιό το όφελος, αν κανείς κερδίσει όλο τον κόσμο, αλλά ζημιωθεί την ψυχή του; ή τί μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για την ψυχή του; γι αυτό και όποιος ντραπεί εμένα και τους λόγους μου σε τούτη τη γενεά την αμαρτωλή, και ο Υιός του ανθρώπου θα τον αποστραφεί όταν θα έλθει μέσα στην δόξα του Θεού-Πατρός, συνοδευόμενος από τους αγίους Αγγέλους”.
Πολλά τα νοήματα και σκληρά τα λόγια του Χριστού. Αν θέλουμε να Τον ακολουθήσουμε, αν θέλουμε να είμαστε μαζί του, οφείλουμε αγόγγυστα και με πίστη να σηκώσουμε τον δικό μας προσωπικό σταυρό και να Τον ακολουθήσουμε. Δύσκολη η πορεία και επίπονη. Η έκβασή της όμως δεν είναι άλλη από τη σωτηρία της ψυχής μας, από την εξασφάλιση της Αναστάσεως και της όντως ζωής. Δύσκολη η πορεία, μεγάλο όμως το αντάλλαγμα και σίγουρο, αφού το εγγυάται το αψευδές στόμα του Θεού. Αντίθετα, αν ακολουθήσουμε τον άλλο δρόμο, αν αρνηθούμε το Χριστό και περιφρονήσουμε τα λόγια Του, ή ακόμα αν δειλιάσουμε και απιστήσουμε και εγκαταλείψουμε τον πνευματικό μας αγώνα, τότε κι Εκείνος θα μας αρνηθεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του. Τότε θα έχουμε χάσει οριστικά την ψυχή μας, και θα στερηθούμε τη χαρά της Αναστάσεως και της αιωνιότητας.
Όλα αυτά τα ενθυμούμαστε σήμερα, ώστε να μη δειλιάσουμε, να μην αποκάμουμε και εγκαταλείψουμε τον πνευματικό μας αγώνα. Έχουμε διανύσει ήδη τη μισή Σαρακοστή, έχουμε αγωνιστεί, έχουμε κοπιάσει πνευματικά. Ας πάρουμε δύναμη από τον ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου μας, ας τονωθούμε πνευματικά από τα λόγια του Χριστού, και ας συνεχίσουμε τον καλόν αγώνα μας με αμείωτη διάθεση.
Η εποχή μας, αλλά και η κάθε εποχή, διέπεται από το κοσμικό φρόνημα, που είτε δεν κατανοεί είτε απορρίπτει τα λόγια του Ευαγγελίου, προτιμώντας όχι τον πνευματικό αγώνα αλλά την άνεση και την ικανοποίηση των κάθε είδους απαιτήσεων και επιθυμιών που εξυπηρετούν τον προσωπικό μας εγωισμό. Αντί της αγάπης και της αυταπάρνησης προβάλλονται ο εγωκεντρισμός και η καταπάτηση του ανθρώπινου προσώπου, αντί των πνευματικών και αιωνίων τα γήινα και πρόσκαιρα, αντί της αιωνίου δόξας η εφήμερη διασημότητα η κενή νοήματος και περιεχομένου.
Η Εκκλησία αντιθέτως προβάλλει, ιδιαίτερα σήμερα, τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου, το πανανθρώπινο Σύμβολο της σωτηρίας, το εχέγγυο της Αναστάσεως, το όπλο του χριστιανού, την ελπίδα του κάθε πιστού, την δόξα της Εκκλησίας, το καύχημα των Αγγέλων. Τον Σταυρό που και μόνο το σημείο του είναι αρκετό για να απομακρύνει τον προαιώνιο εχθρό του Θεού και των ανθρώπων. Τον Σταυρό του Κυρίου μας, τον σταυρό της Εκκλησίας, τον δικό μας σταυρό, που νεκρώνει τον παλαιό άνθρωπο και μας αναγεννά μέσα στο φως της Αναστάσεως του Χριστού.
Βρισκόμαστε στο μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, και η Αγία μας Εκκλησία προβάλλει σήμερα τον Σταυρό του Χριστού, για να μας δώσει θάρρος και δύναμη στη συνέχιση του δύσκολου πνευματικού μας αγώνα. «Καθάπερ γὰρ πάλαι ἐν τῇ ἐρήμῳ τὸν χαλκοῦν ὄφιν οἱ δηχθέντες προσβλέποντες ἐῤῥύοντο θανάτου· οὕτω δὴ καὶ νῦν οἱ τὸ τῆς νηστείας μεσοπορήσαντες στάδιον͵ τούτῳ προσψαύοντες͵ τὸν νοητὸν ὄφιν νεκρὸν δεικνύουσι͵ καὶ αὐτοὶ ἀθανατίζονται͵ καὶ κοινωνοὶ τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ διὰ τῆς ἐγκρατείας δεικνύμενοι͵ κοινωνοὶ καὶ τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ ἀναδείκνυνται», θά μᾶς πεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ( Εἰς τὴν προσκύνησιν τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ σταυροῦ͵ τῇ μέσῃ ἑβδομάδι τῶν νηστειῶν, PG 52, 836). Δηλαδή, όπως παλαιά στην έρημο όσοι πλήττονταν από τα φίδια και ενατένιζαν τον χάλκινο όφι γλίτωναν από βέβαιο θάνατο, κατά τον ίδιον τρόπο κι εμείς, έχοντας διανύσει το μέσον της Νηστείας και προσκυνώντας τον Τίμιο Σταυρό, δείχνουμε ότι ο μεν νοητός όφις είναι νεκρός, ενώ εμείς μετέχουμε της αθανασίας, και με την εγκράτεια γινόμαστε μέτοχοι των παθημάτων του Χριστού, και αναδεικνυόμαστε κοινωνοί της Αναστάσεώς Του.
Και όχι μόνο η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αλλά ολόκληρη η ζωή μας είναι μία σταυρική και ανηφορική πορεία, που στοχεύει στη νέκρωση του κοσμικού φρονήματος και στη Ανάστασή μας από την φθορά της αμαρτίας και τον πνευματικό θάνατο πού αυτή συνεπιφέρει. Είναι μία πορεία με σημείο αναφοράς τον Σταυρό του Κυρίου, που αποτελεί το καύχημά μας, το στερέωμά μας, το κραταιό όπλο κατά του Διαβόλου, τη σωτηρία μας, την ελπίδα μας, την απαντοχή μας στους πειρασμούς, το σύμβολο της θυσίας του σαρκωθέντος Λόγου του Θεού και της Αναστάσεως του ανθρωπίνου γένους, το καύχημα και την χαρά της Εκκλησίας.
Η πορεία μας αυτή δεν είναι πάντα εύκολη. Αντίθετα, χαρακτηρίζεται ως σταυρός, τον οποίο σήμερα, μέσα από την περικοπή του Ευαγγελίου του Μάρκου, μας προτρέπει ο Χριστός να σηκώσουμε και να Τον ακολουθήσουμε, στο Γολγοθά και στην Ανάσταση. “Όποιος θέλει να έλθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, κι ας σηκώσει τον σταυρό του κι ας με ακολουθήσει”, θα μας πει, θέλοντας να μας δείξει ότι ο δρόμος της αυτοθυσίας, ο δρόμος της αγάπης, ο δρόμος μακριά από τον προσωπικό μας εγωισμό, είναι μεν δύσκολος, αλλά οδηγεί στη σωτηρία και την όντως ζωή. “Αλήθεια”, θα συνεχίσει, “ποιό το όφελος, αν κανείς κερδίσει όλο τον κόσμο, αλλά ζημιωθεί την ψυχή του; ή τί μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για την ψυχή του; γι αυτό και όποιος ντραπεί εμένα και τους λόγους μου σε τούτη τη γενεά την αμαρτωλή, και ο Υιός του ανθρώπου θα τον αποστραφεί όταν θα έλθει μέσα στην δόξα του Θεού-Πατρός, συνοδευόμενος από τους αγίους Αγγέλους”.
Πολλά τα νοήματα και σκληρά τα λόγια του Χριστού. Αν θέλουμε να Τον ακολουθήσουμε, αν θέλουμε να είμαστε μαζί του, οφείλουμε αγόγγυστα και με πίστη να σηκώσουμε τον δικό μας προσωπικό σταυρό και να Τον ακολουθήσουμε. Δύσκολη η πορεία και επίπονη. Η έκβασή της όμως δεν είναι άλλη από τη σωτηρία της ψυχής μας, από την εξασφάλιση της Αναστάσεως και της όντως ζωής. Δύσκολη η πορεία, μεγάλο όμως το αντάλλαγμα και σίγουρο, αφού το εγγυάται το αψευδές στόμα του Θεού. Αντίθετα, αν ακολουθήσουμε τον άλλο δρόμο, αν αρνηθούμε το Χριστό και περιφρονήσουμε τα λόγια Του, ή ακόμα αν δειλιάσουμε και απιστήσουμε και εγκαταλείψουμε τον πνευματικό μας αγώνα, τότε κι Εκείνος θα μας αρνηθεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του. Τότε θα έχουμε χάσει οριστικά την ψυχή μας, και θα στερηθούμε τη χαρά της Αναστάσεως και της αιωνιότητας.
Όλα αυτά τα ενθυμούμαστε σήμερα, ώστε να μη δειλιάσουμε, να μην αποκάμουμε και εγκαταλείψουμε τον πνευματικό μας αγώνα. Έχουμε διανύσει ήδη τη μισή Σαρακοστή, έχουμε αγωνιστεί, έχουμε κοπιάσει πνευματικά. Ας πάρουμε δύναμη από τον ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου μας, ας τονωθούμε πνευματικά από τα λόγια του Χριστού, και ας συνεχίσουμε τον καλόν αγώνα μας με αμείωτη διάθεση.
Η εποχή μας, αλλά και η κάθε εποχή, διέπεται από το κοσμικό φρόνημα, που είτε δεν κατανοεί είτε απορρίπτει τα λόγια του Ευαγγελίου, προτιμώντας όχι τον πνευματικό αγώνα αλλά την άνεση και την ικανοποίηση των κάθε είδους απαιτήσεων και επιθυμιών που εξυπηρετούν τον προσωπικό μας εγωισμό. Αντί της αγάπης και της αυταπάρνησης προβάλλονται ο εγωκεντρισμός και η καταπάτηση του ανθρώπινου προσώπου, αντί των πνευματικών και αιωνίων τα γήινα και πρόσκαιρα, αντί της αιωνίου δόξας η εφήμερη διασημότητα η κενή νοήματος και περιεχομένου.
Η Εκκλησία αντιθέτως προβάλλει, ιδιαίτερα σήμερα, τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου, το πανανθρώπινο Σύμβολο της σωτηρίας, το εχέγγυο της Αναστάσεως, το όπλο του χριστιανού, την ελπίδα του κάθε πιστού, την δόξα της Εκκλησίας, το καύχημα των Αγγέλων. Τον Σταυρό που και μόνο το σημείο του είναι αρκετό για να απομακρύνει τον προαιώνιο εχθρό του Θεού και των ανθρώπων. Τον Σταυρό του Κυρίου μας, τον σταυρό της Εκκλησίας, τον δικό μας σταυρό, που νεκρώνει τον παλαιό άνθρωπο και μας αναγεννά μέσα στο φως της Αναστάσεως του Χριστού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου