Την πίστη και πάλι σήμερα, αδελφοί χριστιανοί, προβάλλει και τονώνει η αγία μας Εκκλησία. Πίστη στο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ότι δηλαδή είναι Θεος αληθινός και τέλειος άνθρωπος συνάμα, ο δημιουργός του σύμπαντος και ο χορηγός της ζωής, ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Στο ανάγνωσμα από την προς Εβραίους επιστολή, ο απόστολος Παύλος ομολογεί και λέει μεταξύ άλλων ότι «Σύ, Κύριε, στην αρχή θεμελίωσες την γη και έργα των χεριών σου είναι οι ουρανοί‧ αυτοί θα χαθούν, σύ όμως διαμένεις‧ αυτοί θα παλιώσουν σαν το πανωφόρι και θα τούς διπλώσεις σαν το ρούχο και θα τους αλλάξεις, σύ όμως παραμένεις ο ίδιος και δεν γηράσκεις. Σε ποιον άραγε από τους αγγέλους είπε ποτέ “-Κάτσε στα δεξιά μου μέχρι να θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιο στα πόδια σου;”»[1]. Αλλά και η περικοπή από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, με το θαύμα που περιγράφει, την ίδια πίστη έρχεται να ενισχύσει. Βρισκόταν, λέει, ο Χριστός στην Καπερναούμ, σε κάποιο σπίτι, και μαζεύτηκε κόσμος πολύς για να τόν ακούσει. Προσήλθαν και τέσσερις άνθρωποι που σήκωναν έναν παράλυτο και επειδή δεν μπορούσαν να πλησιάσουν εξ αιτίας του πλήθους, ξεσκέπασαν την στέγη και κατέβασαν με σχοινιά το κρεβάτι με τον παράλυτο. Βλέποντας την πίστη τους ο Ιησούς είπε στον παράλυτο, -Παιδί μου, συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες σου. Κάποιοι από τους γραμματείς που βρισκονταν εκεί συλλογίζονταν «Γιατί αυτός λέει τέτοιες βλασφημίες;» Τότε ο Κύριος τούς απάντησε, -Γιατί η καρδιά σας σκέφτεται αυτά; τί είναι ευκολότερο να πει κανείς στον παράλυτο, ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες σου ή να τού πει σήκω, φορτώσου το κρεβάτι σου και περπάτα; για να δείτε όμως ότι ο υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες, -Σ’ εσένα μιλώ, λέει στον παράλυτο, σήκω και πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου. Τότε ο παράλυτος σηκώθηκε, σήκωσε το κρεβάτι και εξήλθε, και όλοι δόξαζαν τον Θεό λέγοντας ότι ουδέποτε είχαν δει τέτοιο θαύμα[2].
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δει κανείς τα ίδια πράγματα‧ με τη λογική, με την πίστη, με το συναίσθημα, με την άρνηση, με την βούληση, με το κατά πώς τον συμφέρει. Κυρίως προτάσσονται η λογική και η πίστη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η μία θεώρηση αντιστρατεύεται την άλλη. Όπως το κάθε μας μάτι βλέπει μεν αλλιώτικα από ότι το άλλο, και τα δυο μαζί συνθέτουν την τρισδιάστατη θέαση των πραγμάτων γύρω μας, έτσι και η πίστη με την λογική αλληλοσυμπληρώνονται και συνθέτουν την εικόνα του κόσμου, του υλικού και πνευματικού ταυτόχρονα, του απτού και του υπερβατικού, του γήινου και του επουρανίου. Οι γραμματείς έβλεπαν μπροστά τους απλά έναν άνθρωπο που δίδασκε τα πλήθη, και ως άνθρωπο τον έκριναν, μιας που δεν πίστευαν ότι είναι ταυτόχρονα και Θεός. Γι αυτό δυσανασχέτησαν, γι αυτό αμφισβήτησαν, γι αυτό τελικά οδήγησαν τον Χριστό στον σταυρό.
Ένα από τα δίπολα που δημιουργήθηκαν στο τέλος του Μεσαίωνα, είναι το ψεύτικο δίλημμα ανάμεσα στην επιστήμη και την πίστη και η τεχνητή διαμάχη που ορισμένοι ακόμα και σήμερα, στον κατά τα άλλα προηγμένο κόσμο που ζούμε, νομίζουν ότι υφίσταται ανάμεσά τους ή, ακόμα χειρότερα, καλλιεργούν. Έτσι, για να παραμείνουμε στο πρόσωπο του Χριστού, ενώ ουδείς αμφισβητεί ότι ο Ιησούς Χριστός αποτελεί ιστορικό πρόσωπο, ορισμένοι μάλιστα θεωρούν την διδασκαλία του σπουδαία από κοινωνιολογική και ηθοπλαστική σκοπιά, πολλοί εντούτοις αδυνατούν να πιστέψουν ότι ταυτόχρονα είναι Θεός αληθινός κι άλλοι τόσοι απλά δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός. Οι τελευταίοι, ενώ με σθένος υπερασπίζονται την κοινωνική αποδοχή κάθε διαφορετικότητας, οι ίδιοι σπεύδουν με δριμύτητα να φάνε τις σάρκες του αδελφού τους που πιστεύει και έχει το θάρρος να εκφράσει την πίστη του με τον λόγο, με τις πράξεις και με την εν γένει διαγωγή του.
Ο κόσμος, αδελφοί χριστιανοί, δεν δύναται και δεν θέλει να δει με τα μάτια της καρδιάς. Προτάσσει την επιστημονική αλήθεια, νομίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα αποδομήσει την πίστη. Όμως για εμάς η επιστήμη δεν είναι απλά ανθρώπινο επίτευγμα αλλά δώρο του Θεού στον άνθρωπο‧ κατά συνέπεια δεν αντιστρατεύεται τον δωρεοδότη Θεό, τον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας. Η επιστήμη πράττει τα κατ’ άνθρωπον δυνατά, δεν είναι πανάκεια. Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστί. Όποιος δεν πιστεύει αληθινά στον Θεό, θεοποιεί άλλοτε την επιστήμη, άλλοτε τον πλούτο, άλλοτε τα υλικά αγαθά κι άλλοτε τις επιθυμίες του. Τα ίδια παθαίνουμε κι εμείς, όταν η πίστη μας δεν είναι στέρεη και κατ’ επίγνωση, γι’ αυτό και πολλές φορές συμβαίνει τα έργα μας να μη συνάδουν με τα λόγια μας και με το Ευαγγέλιο. Ας εντείνουμε, λοιπόν, τον αγώνα μας, ειδικά τούτη την περίοδο της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ώστε να εδραιώνεται η πίστη μας στον θεάνθρωπο Κύριό μας Ιησού Χριστό, τον αρχηγό της ζωής ημών και της σωτηρίας ημών. Αμήν.
-----------------------
1. Εβρ. α’ 10, β’ 1-3.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δει κανείς τα ίδια πράγματα‧ με τη λογική, με την πίστη, με το συναίσθημα, με την άρνηση, με την βούληση, με το κατά πώς τον συμφέρει. Κυρίως προτάσσονται η λογική και η πίστη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η μία θεώρηση αντιστρατεύεται την άλλη. Όπως το κάθε μας μάτι βλέπει μεν αλλιώτικα από ότι το άλλο, και τα δυο μαζί συνθέτουν την τρισδιάστατη θέαση των πραγμάτων γύρω μας, έτσι και η πίστη με την λογική αλληλοσυμπληρώνονται και συνθέτουν την εικόνα του κόσμου, του υλικού και πνευματικού ταυτόχρονα, του απτού και του υπερβατικού, του γήινου και του επουρανίου. Οι γραμματείς έβλεπαν μπροστά τους απλά έναν άνθρωπο που δίδασκε τα πλήθη, και ως άνθρωπο τον έκριναν, μιας που δεν πίστευαν ότι είναι ταυτόχρονα και Θεός. Γι αυτό δυσανασχέτησαν, γι αυτό αμφισβήτησαν, γι αυτό τελικά οδήγησαν τον Χριστό στον σταυρό.
Ένα από τα δίπολα που δημιουργήθηκαν στο τέλος του Μεσαίωνα, είναι το ψεύτικο δίλημμα ανάμεσα στην επιστήμη και την πίστη και η τεχνητή διαμάχη που ορισμένοι ακόμα και σήμερα, στον κατά τα άλλα προηγμένο κόσμο που ζούμε, νομίζουν ότι υφίσταται ανάμεσά τους ή, ακόμα χειρότερα, καλλιεργούν. Έτσι, για να παραμείνουμε στο πρόσωπο του Χριστού, ενώ ουδείς αμφισβητεί ότι ο Ιησούς Χριστός αποτελεί ιστορικό πρόσωπο, ορισμένοι μάλιστα θεωρούν την διδασκαλία του σπουδαία από κοινωνιολογική και ηθοπλαστική σκοπιά, πολλοί εντούτοις αδυνατούν να πιστέψουν ότι ταυτόχρονα είναι Θεός αληθινός κι άλλοι τόσοι απλά δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός. Οι τελευταίοι, ενώ με σθένος υπερασπίζονται την κοινωνική αποδοχή κάθε διαφορετικότητας, οι ίδιοι σπεύδουν με δριμύτητα να φάνε τις σάρκες του αδελφού τους που πιστεύει και έχει το θάρρος να εκφράσει την πίστη του με τον λόγο, με τις πράξεις και με την εν γένει διαγωγή του.
Ο κόσμος, αδελφοί χριστιανοί, δεν δύναται και δεν θέλει να δει με τα μάτια της καρδιάς. Προτάσσει την επιστημονική αλήθεια, νομίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα αποδομήσει την πίστη. Όμως για εμάς η επιστήμη δεν είναι απλά ανθρώπινο επίτευγμα αλλά δώρο του Θεού στον άνθρωπο‧ κατά συνέπεια δεν αντιστρατεύεται τον δωρεοδότη Θεό, τον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας. Η επιστήμη πράττει τα κατ’ άνθρωπον δυνατά, δεν είναι πανάκεια. Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστί. Όποιος δεν πιστεύει αληθινά στον Θεό, θεοποιεί άλλοτε την επιστήμη, άλλοτε τον πλούτο, άλλοτε τα υλικά αγαθά κι άλλοτε τις επιθυμίες του. Τα ίδια παθαίνουμε κι εμείς, όταν η πίστη μας δεν είναι στέρεη και κατ’ επίγνωση, γι’ αυτό και πολλές φορές συμβαίνει τα έργα μας να μη συνάδουν με τα λόγια μας και με το Ευαγγέλιο. Ας εντείνουμε, λοιπόν, τον αγώνα μας, ειδικά τούτη την περίοδο της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ώστε να εδραιώνεται η πίστη μας στον θεάνθρωπο Κύριό μας Ιησού Χριστό, τον αρχηγό της ζωής ημών και της σωτηρίας ημών. Αμήν.
-----------------------
1. Εβρ. α’ 10, β’ 1-3.
2. Μαρκ. β' 1-12.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου