"Ωσαννά" (Κυριακή των Βαΐων)

"Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου". Με τούτη την επευφημία, με κλαδιά φοινίκων  -το σύμβολο της νίκης- στα χέρια, επεφύλαξε υποδοχή στον Χριστό το πλήθος των Εβραίων, που είχε συγκεντρωθεί στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσει σε λίγες ημέρες το Πάσχα (την έξοδο δηλαδή του Ισραήλ από την Αίγυπτο). Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, στην περικοπή που διαβάζουμε κατά τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής των Βαΐων, μας εξηγεί και τον λόγο που παρακίνησε το πλήθος σε μια τέτοια ενθουσιώδη εκδήλωση, που δεν είναι άλλος από την ανάσταση του Λαζάρου. Ο εντυπωσιασμός, το θάμβος από το υπερκόσμιο και ακατάληπτο θαύμα, το τόσο μεγάλο που παρόμοιό του δεν ξανακούστηκε ποτέ, κάνει το λαό όχι μόνο να ατενίζει με δέος τον Ιησού, αλλά να επενδύει και να προβάλλει στο πρόσωπό Του, για άλλη μια φορά, ένα πλήθος προσδοκιών.
Κάπως έτσι συνέβη και παλιότερα, όταν ο Χριστός, μετά την επί του Όρους Ομιλία, έθρεψε το συγκεντρωμένο πλήθος με το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και δύο ψαριών. Αμέσως έσπευσαν θαμπωμένοι να Τον ανακηρύξουν βασιλιά τους, προσδοκώντας να τους χορτάσει εύκολα και χωρίς κόπο. Έτσι και σήμερα, θαμπωμένοι από το θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου σπεύδουν να "αποθεώσουν" τον θαυματοποιό, προσδοκώντας μύχια ότι στη συνέχεια θα ικανοποιήσει κάθε προσωπική ή συλλογική τους επιθυμία, προσδοκία ή επιδίωξη.
Δεν μπορεί κανείς απόλυτα να τους επικρίνει γι αυτό. Ανέκαθεν οι άνθρωποι, όταν βρεθούμε μπροστά σε κάτι που φαίνεται έστω να ξεπερνά τις δικές μας δυνάμεις ή ικανότητες, αντιμετωπίζουμε με ανάλογες εκδηλώσεις τον θαυμασμό μας. Το λάθος όμως των ανθρώπων αυτών, το οποίο εξάλλου θα κάνει τον ίδιο όχλο λίγες μέρες αργότερα να φωνάζει "Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν", έγκειται στην αδυναμία τους να κατανοήσουν ότι ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να μας εντυπωσιάσει με τα θαύματά του, ούτε να μας χορτάσει ψωμί, ούτε να εξαλείψει τους κακούς και αμαρτωλούς, ή την φτώχεια και τη δυστυχία. Για τα γεγονότα αυτά άλλωστε δεν ευθύνεται ο Θεός, αλλά τα προσωπικά μας πάθη, η αδιαφορία προς τους συνανθρώπους μας και η πλεονεξία μας, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. 
Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον κόσμο, για να μας προσφέρει την προοπτική της Αναστάσεως, και τρανή απόδειξη ότι μπορεί να μας οδηγήσει στην Ανάσταση αποτελεί η ανάσταση του Λαζάρου και βέβαια, σε λίγες ημέρες, η δική Του. Ήρθε να σώσει τον κόσμο και να αναστήσει το ανθρώπινο γένος, όχι όμως ερήμην ημών των ανθρώπων, όχι χωρίς τη δική μας θέληση, συμμετοχή και προσπάθεια. Όπως επέτρεψε να συμβεί η πρώτη πτώση -γιατί αν δεν το επέτρεπε θα παραβίαζε την ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου-, με τον ίδιο τρόπο αφήνει τον κάθε άνθρωπο να διαλέξει αν θα ακολουθήσει την προοπτική και την οδό της σωτηρίας, ή το μονοπάτι των δικών του επιθυμιών.
Αυτή τη μεγάλη αλήθεια, τούτο το πανανθρώπινο γεγονός δεν μπόρεσαν να το συλλάβουν οι άνθρωποι της εποχής του Χριστού, αλλά και οι μεταγενέστεροι. Από ότι φαίνεται όμως, ακόμα και μέσα στον κύκλο των εκλεκτών, των Μαθητών που ο ίδιος ο Ιησούς επέλεξε,  υπήρξε ένα πρόσωπο που δεν μπόρεσε να κατανοήσει το απώτερο νόημα της διδασκαλίας του Χριστού. Πρόκειται ασφαλώς για τον Ιούδα. Όπως πάλι μας διηγείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην περικοπή της Κυριακής των Βαΐων, όταν η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου, από ευγνωμοσύνη για το θαύμα της ανάστασης του αδελφού της, άλειψε με μύρο τα πόδια του Ιησού, ο Ιούδας δυσανασχέτησε για την σπατάλη του πολύτιμου αρώματος, το οποίο θα μπορούσε να πουληθεί και να δοθεί στους φτωχούς. Δυσανασχέτησε υπέρ των φτωχών, εκείνος που έκλεβε το κοινό ταμείο των Μαθητών, ο καταχραστής της εμπιστοσύνης του Χριστού και των υπόλοιπων Αποστόλων. Παραδομένος στο πάθος της φιλαργυρίας κατακρίνει τον Διδάσκαλο και σε λίγες ημέρες θα Τον προδώσει έναντι τριάκοντα αργυρίων.
Η στάση του Ιούδα και η στάση του όχλου, που ακολουθούν και επευφημούν τον Χριστό κινούμενοι από λάθος αφετηρία και αποβλέποντες σε λάθος ωφέλεια, συναντάται δυστυχώς όλες τις εποχές και κάποιες φορές σε όλους τους ανθρώπους. Επιφυλάσσουμε επευφημίες όταν ακούσουμε ή δούμε κάποιο εξαιρετικό πρόσωπο ή γεγονός και σύντομα, όταν δεν ικανοποιηθούν οι επιδιώξεις μας, γινόμαστε οι επικριτές και οι σταυρωτές του. Αλλά και η στάση μας απέναντι στον Θεό περνά συχνά από παρόμοιες διακυμάνσεις. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που νομίζουν ότι ζώντας μέσα στην Εκκλησία θα επιλύσουν κάθε γήινο πρόβλημά τους με έναν τρόπο μαγικό και για τον λόγο αυτό, όταν τους τύχει κάποια ασθένεια ή κάποια δυστυχία, κατηγορούν τον Θεό για τη συμφορά που τους βρήκε. 
Ο Χριστός όμως δεν μας υποσχέθηκε ευημερία: "εν τω κόσμω θλίψιν έχετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμο" θα μας πει, υποσχόμενος τη νίκη ενάντια σε κάθε τι που θλίβει τη ζωή μας, και προσφέροντας, με τη διδασκαλία και το Πάθος Του, ζωή και Ανάσταση. Μια ανάσταση που καλούμαστε να ανακαλύψουμε και πάλι τούτες τις ημέρες, να εμβαθύνουμε, και να τη ζήσουμε πραγματικά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου